ذمش نتوان به مهمل دیباچه

شرحی است که احتیاج تامست بر او

هنوزم جوانست مشکین قلم

توانم هنوز از خفی و جلی

نوشتن که العبد سلطانعلی

حریم حرمت کوی تو جنت ابرار

چون شمع همه سوختن آموخته ام

ای آنکه دل چو سنگ و آهن داری

شکر لب و شیرین حرکاتند همه

از آدمیان غرض همین ایشانند

ای بی تو گردش فلک بی مدار حیف

بودی و در زمانه نظیری نداشتی

گشت بی صبری من موجب رسوایی من

یکی را برآری و خانی دهی

بصد عزتش کامرانی دهی

یکی را بیاری و نوکر کنی

که مستی را بهانه سازد و بسیار ننشیند

جامه گلگونی درآمد مست در کاشانه ام

خیز ای همدم که افتاد آتشی در خانه ام

گشتم غبار و برد بکویش صبا تنم

از خاک برگرفته ی باد صبا منم

ای سینه مکش آه و نگهدار نفس را

در معرکه یلان زنی را مفرست

جایی که بود معرکه هشیاران

ز اندازه برون بی سر و سامانی من

هر چند بحال خویشتن می نگرم

در گردن جان من کمند افکنده

کاکل نه که . از برای مرغ دل من

شرمی از سابقه بندگی ما بادش

سرو بلند مرتبه عالیجناب ما

هر چه آید بنرد اهل صواب

بگمان خطاش خط نکنند

نقطه ها گرفتند زیر و زبر

عقل را پیرو نقط نکنند

گر بخوانند نیک فکر کنند

[...]

خشک شد کشت امید ما و شد قحط وفا

ز آتش دل تا در آب چشم بارانی نماند

کشته گشتن زیر تیغ چون تو دلداری خوشست

زنده بودن در جهان بهر چنین کاری خوشست

سوی هندوستان روم کآنجا

کار اهل هنر نکو رفته

که سخا و کرم ز اهل جهان

به زمین سیه فرو رفته

نیاساید دمی از گریه چشم اشکبار من

گهی بر بخت من گرید گهی بر حال زار من

من چه کردم که مرا از نظر انداخته ای

برده ای دل ز من و با دگران ساخته ای

رنجند از هم دوستان اما نه این مقدارها

پیرم و سست و از این حال پریشانم سخت