نتوانم سخن از ضعف بجانان گفتن

آنچنان گشته ام از ضعف که نتوان گفتن

درمان کسی درد مرا سود ندارد

درد دل من روی به بهبود ندارد

مرا فلک به مهی هرگز آشنا نکند

که بخت تیره بناکام از او جدا نکند

تا رخ خوب تو شد غایبم از پیش نظر

میرود دمبدم از دیده ی ما خون جگر

بت صراف کافکندست طرح دلبری با من

دمادم میکند از ناز جنگ زرگری با من

تا خطش بر صفحه خوبی رقم خواهد کشید

دست صنع از صورت یوسف قلم خواهد کشید .

میرود رخ چون ماهش از نظر یکدم

که جز خیال ویم نیست مونس و همدم

ای زمین آن قامت رعنا نگر

زیر پای کیستی بالانگر؟

گر همی خواهی که از غم های عالم وارهی

چون سبو پر می کنی در پای سروی کن تهی

گاهی گذر که بی تو بگلزار کرده ایم

یاد تو کرده گریه بسیار کرده ایم

نسبت روی خود بماه مکن

نسبتی نیست . اشتباه مکن

و گر نه این همه تشنیع هم بکار نبود

یا رب که مرا صحبت جان بی تو مباد

وز هستی من نام و نشان بی تو مباد

انجام زمانه یکزمان بی تو مباد

نظم بدیع و نثرت ای نازنین شمایل

هر کو شنید گفتا،لله در قایل

که از روی شرف دادت پیمبر جای بر مکسب

بفرق یلان تیغ را هردمی

تعلیق کرده بر صفحات مصورش

هر حرف او ز گنج معانیست گوهری

دیوانه صفت بسته زنجیر بلا شد

روی آن دلربای مهر گسل

کاز دهر، صفا گشته بکلی زایل

خالی ز غبار یکدگر یک ساعت

چون شیشه ساعت نتوان یافت دو دل

دلا هرگز منه از کوی دلبر یکقدم بیرون

زلفش کشم و شب بسر دست درآید

با لب لعل و خط غالیه گون آمده ای

می ندانم تو را چه نام کنم

آری آری . مذهب عاشق ز مذهب ها جداست