بعد از وفات خاک وجودم سبو کنید

چون بشکند، سفال سگ کوی او کنید

اگر گویم نهال قامتت دلجوست میرنجی

و گر گویم سر زلف تو عنبر بوست میرنجی

شکایت چون کنم از جور چشم فتنه انگیزت

که گر گویم تو را بالای چشم ابروست میرنجی

ز مدح آنچه افزودیم در کمال

ز هجوی که گفتی همان کم شود

ز، دم لابه سگ چه شادی رسد

که از عف عفش موجب غم شود

اگر چه نیست روا سجده ی بتان کردن

تو آن بتی که تو را سجده میتوان کردن

چنان ضعیف شدم در غمش من درویش

که سایه را نتوانم کشید از پی خویش

میسر کی شود وصل تو ای آرام جان ما را

که از خویشان تو را بیم است و از بیگانگان ما را

تا هر زمان ز عشق نوایی نمیرسد

جان فگار من بنوایی نمیرسد

خواهم که ناله ای برسانم بگوش یار

از ضعف چون کنم که بجایی نمیرسد

کنون کاز سر سرو و پای صنوبر

کشد مرغ مرغوله و لاله ساغر

صنوبر قد من که نازش بود بر

بر او بسته ام دل چو بار صنوبر

ملایک سپاها سپاهان خرابست

ز اعمال عمال پر زور و پر زر

آن گل که دل اهل وفا را خون کرد

خون کرد چنانکه کس نداند چون کرد

سر پنجه بخون عاشقان گلگون کرد

چون شاخ گلی که غنچه ها بیرون کرد

کشیده اشک برویم ز روی دیده خطی

که سرخی رخ عاشق ز روی دیده خوش است

هزار شکر که پشم وزغ فراوان شد

غلاف خایه خرگوش اخته ارزان شد

گفتم اظهار غم عشق بر یار کنم

گریه مانع شد و نگذاشت که اظهار کنم

سرکویش که شد اهل نظر را سجده گاه آنجا

دمی صد خون کند چشم سیاهش بیگناه آنجا

پهلوی سگ تو جاست ما را

جایی به از این کجاست ما را

در دشت غم، آه درون، کرده است سرگردان مرا

چون گرد بادی کآورد، در چرخ مشتی خاک را

داشت تصویر رخت صورتگر چین آرزو

بست چندین صورت و صورت نبست این آرزو

دارم از عشق رخت دیده ی خونابه فشان

این نشان بس بود از مردم بی نام و نشان

تا کی جفا کنی بمن ای چرخ بیوفا

هرگز نکرده ای بکسی در جهان وفا (کذا!!)

هر که را در دور لعلش دیده ی خونبار نیست

واقف از حال دل سرگشته بیمار نیست