شهید عشق را جز من کسی ماتم نمیدارد

که خواهد ماتم من داشتن روزی که من میرم

خوش آنکه پهلوی هم، چون برگ های نرگس

جمعی نشسته باشند جامی در آن میانه

من بیدل، که از عشقت در آب و آتشم شبها

چو شمع افتاده از تاب تبم تبخاله بر لبها

نه صورت بر در و دیوار صورتخانه چین است

تو را دیدند خوبان و تهی کردند قالبها

برآی ای جان ز تن بهر نثار اکنون که یار آمد

اگر در عاشقی روزی، مرا خواهی بکار آمد

دل دیوانه ام از یار جدا میگردد

کس ندانست که دیوانه کجا میگردد

در عشق تو گر چنین حزین خواهم بود

[...]

دورم ز بزم وصل تو، ای ماه چون کنم

جان بر لبم ز ناله رسید آه چون کنم

شاهد مهر چو آید بشبستان حمل

لاله فانوس برافرازد و نرگس مشعل

مراست غرقه بخون چشم اشکبار از تو

به غیر خون دلم نیست در کنار از تو

تا چند از فراق تو درد و جفا کشم

رحمی! که بر لب آمده جان بلا کشم

من عاشق آن روی چو ماهم چه توانکرد

دیوانه آن زلف سیاهم چه توانکرد

شمعی که بسوخت جان غم پروردم

تا گفت که پروانه خویشت کردم

می میرم اگر نمی روم نزدیکش

میسوزم اگر بگرد او میگردم

دل او مهبط کلام خدای

این چنین کرسی ای که دیده بجای

وسع آن کرسی ار ز من پرسی

هفت دریا و یک گز کرسی

در چمن یار چو با آن قد و قامت برخاست

سرو بنشست ز دعوی و قیامت برخاست

نقش کتابه صورت ما فی الضمیر دل

کاز فقره های فقر بمعنی مفقر است

بزنجیرم چو کرد از بیقراری دلستان من

دل زنجیر شد سوراخ سوراخ از فغان من

تا دلم از زلف یار مایه سودا گرفت

همچو صبا دست زد دامن صحرا گرفت

ز راستی قد الفاظ او چنان موزون

که سجده می بردش سروهای بستانی

در صحبت رندان دو سه روزم گذر افتاد

خالی زریا بود، مرا نیز در افتاد .

ز کارهای جهان عاشقی خوشست مرا

و گر نه کار در این کارخانه بسیار است

بیا ساقی بده جامی بمن از روی یاری ها

که دیگر نگذرد در خاطرم دنیا و ما فیها

چشم مست تو که دی بر من بی تاب افتاد

توان به هجر تو آسان وداع جان کردن

ولی وداع تو آسان نمیتوان کردن