چو تیر غمزه به ناز و کرشمه اندازی

نشانه از دل مسکین من کن ای غازی

نخست با تو به دل بازی اندر آمده ام

چو دل نماند تن در دهم به جان بازی

چو هیچ زخم تو ای دوست بی نوازش نیست

[...]

تا کی ز گردش فلک آبگینه رنگ

بر آبگینه خانه طاعت زَنیم سنگ

بر آبگینه سنگ زدن کار ما و ما

تهمت نهیم بر فلک آبگینه رنگ

دی فرستاد قطعه ای سوی من

نکته دانی ز زمره فضلا

کرده لفظی سه چار ازان به دو نیم

تا کند عاجز از جواب مرا

گفتم اندر جواب وی کای مف

[...]

ز هر بدی که تو دانی هزار چندانم

مرا نداند ازین گونه کس که من دانم

به آشکار بدم در نهان ز بد بترم

خدای داند و من آشکار و پنهانم

به یک صغیره مرا رهنمای شیطان بود

[...]

شاعر مبدع منم خوان معانی مراست

ریزه خور خوان من عنصری و رودکی

زنده چو نفس حکیم نام من از تازگی

گشته چو مال کریم حرص من از اندکی

بس کن از سودای خوبان داشتن خاقانیا

کز سر سودا خرد را در سر آید خیرگی

صورت خوبان به معنی چون ببینی آینه است

کز برون سو روشنی دارد درون سو تیرگی

ای سپهر قدر را خورشید و ماه

وی سریر فضل را دستور و شاه

افضل الدین بوالفضایل بحر فضل

فیلسوف دین فزای کفر کاه

ای آن زمین وقار که بر آسمان فضل

ماه خجسته پیکر خورشید منظری

قومی ز ناقدان سخن گفته ظهیر

ترجیح می دهند بر اشعار انوری

قومی دگر بر این سخن انکار می کنند

[...]

هر مبتدی که بیهوده ترجیح می نهد

شعر ظهیر بر سخن پاک انوری

ماند بدان گروه که نشناختند باز

اعجاز موسوی را از سحر سامری

ای سالک مسالک فطرت درین سؤال

معذور نیستی به حقیقت چو بنگری

تمییز را ز بعد تناسب درین دو طور

هیچ احتیاج نیست بدین شرح گستری

کین معجز است و آن سحر این نور و آن چراغ

[...]

جو به جو محنت من زان رخ گندمگون است

که همه شب رخ چون کاهم ازان پرخون است

دانه گندم او سنبل تر دارد بار

کمترین خوشه او سنبله گردون است

من نخوردم بر ازو صبرم ازو گندم خورد

[...]

کنار حرص دلا پر کجا توانی کرد

تو از طمع که سه حرف میان تهی افتاد

عزیز من در درویشی و قناعت زن

که خواری از طمع و عزت از قناعت زاد

اگر بلغزد پای توانگری سهل است

[...]

معنی نیک بود شاهد پاکیزه بدن

که به هر چند در او جامه دگرگون پوشند

کسوت عار بود باز پسین خلعت او

گرنه در خوبیش از بیشتر افزون پوشند

هنر است آنکه کهن خرقه پشمین ز برش

[...]

مجو عصار مهر از طبع مردم

که گل هرگز ز شورستان نخیزد

وفا از صورت بی معنی خلق

چو از صورت ملایک می گریزد

به غربال فلک بر فرق اینها

[...]

در شعر سه کس پیمبرانند

هر چند که لانبی بعدی

اوصاف و قصیده و غزل را

فردوسی و انوری و سعدی

کس بر سر هیچ رخنه نگرفت مرا

معلوم همی شود که دزد حسنم

خسرو از راه کرم بپذیرد

آنچه من بنده حسن می گویم

سخنم چون سخن خسرو نیست

سخن اینست که من می گویم

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

خلقی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه

باز شب شد چشم من میدان گریه آب زد

سیل خون آمد شبیخون بر سپاه خواب زد

کنه نامش در تخلصها نیابد هیچ کس

بر لب یابندگان از وی نوایی دان و بس