تیره و تبر و نیزه نمی‌یارم خورد

لوت و می و مطربم نکو می‌سازد

بر همه خلق سرافراز بود هر که چو سرو

پاکدامن بود و راست‌رو و کوته‌دست،

سعادت ابدی در جماع کردن دان

ولیک گوی سعادت کسی برد که دهد

تا بتوانی نگار دلبر می‌جوی

معشوقه چابک و خوش غر می‌جوی

چون یافتیش مده مجال نفسی

می... و رها می‌کن و دیگر می‌جوی

بهل تا به دندان گزد پشت دست

تنوری چنین گرم و نانی نبست

از امروز کاری به فردا ممان

چه دانی که فردا چه گردد زمان

عدل کن زآنکه در ولایت دل

در پیغمبری زند عادل

چو تیره شود مرد را روزگار

همه آن کند کش نیاید بکار

بزرگی بایدت دل در سخا بند

سر کیسه به برگ گندنا بند

زر عزیز آفریده است خدا

هرکه خوارش بکرد خوار بشد

تو پس پرده و ما خون جگر می‌ریزیم

آه اگر پرده برافتد که چه شور انگیزیم!

آن سنگ که روغن‌کش عصاران است

گر بر شکمش نهند تیزی ندهد

بر او تا نام دادن بر نیفتد

گر از قولنج میرد تیز ندهد

اندک اندک به هم شود بسیار

دانه دانه است غله در انبار

گر سگی بانگی کند بر بام کهدان غم مخور.