چان پرورم گهی که تو جانان من شوی

جاوید زنده مانم اگر جان من شوی

رنجم شفا بود چو تو باشی طبیب من

دردم دوا شود چو تو درمان من شوی

پروانه وار سوزم و سازم بدین امید

[...]

خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی

قدح به روی صبوحی کشان لم یزلی

ز دست ساقی تحقیق اگر خوری جامی

شراب را ابدی دان و جام را ازلی

بزیر جامه چو زنّار بینمت چون شمع

[...]

تو چون قربان نمی گردی کجا همکیش ما باشی

بترک خویش و بیگانه بگو تا خویش ما باشی

اگر دردت شود درمان علاج رنج ما گردی

وگر زخمت شود مرهم روان ریش ما باشی

حیات جاودان یابی اگر در راه ما میری

[...]

یا ملولاً عن سلامی أنت فی الدنیا مرا می

کلما أعرضت عنی زدت شوقاً فی غرامی

گرچه مه در عالم آرائی ز گیتی بر سر آمد

کی تواند شد مقابل با رخت از ناتمامی

طوطی دستانسرا شد مطرب از بلبل نوائی

[...]

یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی

بالدمع بل ذیلی هذا نصیب لیلی

هر شب که باده نوشم وز تاب سینه جوشم

تا صبحدم خروشم هذا نصیب لیلی

از اشک دل گدازم پیدا شدست رازم

[...]

یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی

تذ کار و صلک بهجتی هذا نصیبی لیلتی

از تاب دل شب تا سحر لب خشک دارم دیده تر

آری چه تدبیر ای پسر هذا نصیبی لیلتی

گر همچو شمع انجمن آتش زنم در جان و تن

[...]

چنان با غم عشق خو کرد دل

که گویی که عشق است خود جان ما

در غم جانان به ترک جان بگوی

زان که جان اینجا و بال دیگر است

ای آنکه کمان تست پنجاه منی

پنجاه بسی گیر و دو چندان باقی ست

انام افضل ایّام و افتخار انام

تو را که گفت که گل ترک گیر و بر خار افت

نام آن کس که از او زهره من می‌تابد

آفتابی‌ست که از برج اسد می‌تابد

تا چند سوز عشقش پنهان کنم به حیله

هم عاقبت ز جایی، این سوز سر برآرد

شیراز از تعدّی قاضی خراب شد

این مور بین که ملک سلیمان خراب کرد

نشیند وقتها با من به مَی خوردن، ولی چندان

که توبه بشکنم، چون توبه ام بشکست برخیزد

صد را ز همه صدر افاضل بستان

پس فاضل خوان هر آنچه باقی ماند

حقّا که عجب بی سر و پای است فلان

کاو بر سر و پای خویش جل می پوشد

گنگ کور ار دو دیده بگشاید

ماه نو را به خلق بنماید

حافظ ما به عقل و خوش‌خوانی

ثانی انتر است و صوت حمار

ای خواجه خطیر مغز خر خوردی تو

کآویختی از گردن مرغی سرِخر

شیر بی‌زور و میر بی‌لشکر

یوسف بدلقا علی جعفر