برو هر چه می‌بایدت پیش گیر

سرِ ما نداری سر ِخویش گیر

سؤال کردم و گفتم جمال روی تو را

چه شد که مورچه بر گرد ماه جوشیده‌ست؟

جواب داد ندانم چه بود رویم را

مگر به ماتم حسنم سیاه پوشیده‌ست

باز آی و مرا بکش که پیشت مردن

خوشتر که پس از تو زندگانی کردن

شب‌پره گر وصلِ آفتاب نخواهد

رونقِ بازار ِآفتاب نکاهد

امرد آن گه که خوب و شیرین است

تلخ گفتار و تندخوی بود

چون به ریش آمد و به لعنت شد

مردم آمیز و مهرجوی بود

شاید پس کار خویشتن بنشستن

لیکن نتوان زبان مردم بستن

پارسا را بس این قدر زندان

که بود هم طویلهٔ رندان

علی الصباح به روی تو هر که برخیزد

صباح روز سلامت بر او مسا باشد

بد اختری چو تو در صحبت تو بایستی

ولی چنین که تویی در جهان کجا باشد

زاهدی در سماع رندان بود

زآن میان گفت شاهدی بلخی

گر ملولی ز ما ترش منشین

که تو هم در میان ما تلخی

کس نیاید به پای دیواری

که بر آن صورتت نگار کنند

گر تو را در بهشت باشد جای

دیگران دوزخ اختیار کنند

نه ما را در میان عهد و وفا بود

جفا کردی و بد عهدی نمودی

به یک بار از جهان دل در تو بستم

ندانستم که برگردی به زودی

هنوزت گر سر صلح است باز آی

[...]

نگار من چو در آید به خنده نمکین

نمک زیاده کند بر جراحت ریشان

چه بودی ار سر زلفش به دستم افتادی

چو آستین کریمان به دست درویشان

بوسه دادن به روی دوست چه سود

هم در این لحظه کردنش بدرود

سیب گویی وداع بستان کرد

روی از این نیمه سرخ و زآن سو زرد

معلمت همه شوخی و دلبری آموخت

جفا و ناز و عتاب و ستمگری آموخت

من آدمی به چنین شکل و خوی و قد و روش

ندیده‌ام مگر این شیوه از پری آموخت

اِن لَم اَمُت یَومَ الوَداعِ تَأسُّفاً

لا تَحسَبونی فی المَوَدَّةِ مُنصِفاً

طبع تو را تا هوس نحو کرد

صورت صبر از دل ما محو کرد

ای دل عشاق به دام تو صید

ما به تو مشغول و تو با عمرو و زید

مگر ملائکه بر آسمان وگر نه بشر

به حسن صورت او در زمی نخواهد بود

به دوستی که حرام است بعد از او صحبت

که هیچ نطفه چنو آدمی نخواهد بود

سود دریا نیک بودی گر نبودی بیم موج

صحبت گل خوش بدی گر نیستی تشویش خار

دوش چون طاووس می‌نازیدم اندر باغ وصل

دیگر امروز از فراق یار می‌پیچم چو مار

نباید بستن اندر چیز و کس دل

که دل برداشتن کاریست مشکل

آن که قرارش نگرفتی و خواب

تا گل و نسرین نفشاندی نخست

گردش گیتی گل رویش بریخت

خاربنان بر سر خاکش برست