چنان از سخن در دلت دار راز

که گر دل بجوید نیابدش باز

کجا تواند دیدن گوزن طلعت شیر

چگونه یارد دیدن تذرو چهره باز

بر بسته میان و در زده ناوک

بگشاده عنان و در چده دامن

از عهده عهد اگر برون آید مرد

از هرچه گمان بری فزون آید مرد

وبال من آمد همه دانش من

چو روباه را موی طاووس را پر

دارو سبب درد شد، اینجا چه امید است

زایل شدن عارضه و صحت بیمار!

شد ناف معطر سبب کشتن آهو

شد طبع موافق سبب بستن کفتار

از مرگ حذر کردن دو وقت روا نیست

روزی که قضا باشد و روزی که قضا نیست

نیک خواهان دهند پند ولیک

نیک بختان بوند پند پذیر

باران دو صد ساله فرو ننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

آب روی آب زمزم و کوثر

خاک وی خاک عنبر و کافور

شکل وی ناپسوده دست صبا

شبه وی ناسپرده پای دبور

یک قطره ز آب شرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست

سرفراز و بفرخی بگراز

لهو جوی و بخرمی می‌خور

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر برکه افگنم آن دل کجا برم؟

نیک برنج اندرم از خویشتن

گم شده تدبیر و خطا کرده ظن

گر ضمیرت بخواهدی بی شک

از دل آسمان خبر کندی

گردون گشاده چشم و زمانه گوش

هر حکم را که رای تو امضا کند همی

ز رایش ار نظری یابد آفتاب بصدق

که خواند یارد صبح نخست را کاذب؟

خود ز رنگ زلف و نور روی او برساختند

کفر خالی از گمان و دین جمالی زیقین

خیره ماند از قیام غالب او

حمله شیر و حیلت روباه