کجا تواند دیدن گوزن طلعت شیر

چگونه یارد دیدن تذرو چهره باز

سخن تا نگویی توانیش گفت

و مرگفته را باز نتوان نهفت

چنان از سخن در دلت دار راز

که گر دل بجوید نیابدش باز

بر بسته میان و در زده ناوک

بگشاده عنان و در چده دامن

از عهده عهد اگر برون آید مرد

از هرچه گمان بری فزون آید مرد

دارو سبب درد شد، اینجا چه امید است

زایل شدن عارضه و صحت بیمار!

وبال من آمد همه دانش من

چو روباه را موی طاووس را پر

شد ناف معطر سبب کشتن آهو

شد طبع موافق سبب بستن کفتار

نیک خواهان دهند پند ولیک

نیک بختان بوند پند پذیر

از مرگ حذر کردن دو وقت روا نیست

روزی که قضا باشد و روزی که قضا نیست

باران دو صد ساله فرو ننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

آب روی آب زمزم و کوثر

خاک وی خاک عنبر و کافور

شکل وی ناپسوده دست صبا

شبه وی ناسپرده پای دبور

یک قطره ز آب شرم و یک ذره وفا

در چشم و دلت خدای داناست که نیست

نیک برنج اندرم از خویشتن

گم شده تدبیر و خطا کرده ظن

گر بر کنم دل از تو و بردارم از تو مهر

آن مهر برکه افگنم آن دل کجا برم؟

سرفراز و بفرخی بگراز

لهو جوی و بخرمی می‌خور

گر ضمیرت بخواهدی بی شک

از دل آسمان خبر کندی

گردون گشاده چشم و زمانه گوش

هر حکم را که رای تو امضا کند همی

ز رایش ار نظری یابد آفتاب بصدق

که خواند یارد صبح نخست را کاذب؟

خود ز رنگ زلف و نور روی او برساختند

کفر خالی از گمان و دین جمالی زیقین