آری بسرای دوست بس راهی نیست

آن را که جز از دوست نظر گاهی نیست.

هر خسی از رنگ و گفتاری بدین ره کی رسد؟

درد باید پرده سوز و مرد باید گام زن!

جلالتی نه تکلّف، سعادتی نه گزاف

حقیقتی نه مجاز و، مقالتی نه محال‌

در سرای طرب چون بکوفت دست غمان

ز چرخ و هم فروشد ستارگان خیال!

چون با خودم از عدم کم ام کم

چون با تو بوم همه جهانم‌

بپذیر مرا و رایگان دار

هر چند که رایگان گرانم.

در عشق توام کار بدانجای رسید

کز دیده خود دریغم آید رخ تو!

ای دور ز چشم، با دلم یک جایی

پیدا بدلی، ز چشم ناپیدایی!

خود تن بقضا در ده و خود سرکش باش

جز آن نبود که تو نخواهی، خوش باش!

منزلگه عشق تو دل احبابست

در قصّه عشق تو هزاران بابست.

عدد با یازده هزار و چهار صد و بیست و هشت است.

عدد شین دو هزار و دویست و پنجاه و سه است.

عدد تا ده هزار و صد و نود و نه است.

عدد صاد دو هزار و سیزده است.

عدد ثا هزار و دویست و هفتاد و شش است.

[...]

نزد آن کش خرد نه همخوابه ست

شیر بیشه چو شیر گرمابه ست

ای بیک حمله گرفته ملک عالم در کنار

آفتاب خسروانی سایه پروردگار

اگر مملکت را زبان باشدی

ثناگوی شاه جهان باشدی

ملک بوالمظفر که خواهد فلک

که مانند او کامران باشدی

زصد داستان کان ثنای تراست

[...]

[بیت در منبع مورد استفاده موجود نیست]

[بیت در منبع مورد استفاده موجود نیست]

نور موسی چگونه بیند کور؟ !

نطق عیسی چگونه داند کر؟ !

تحفه چگونه آرم نزدیک تو سخن؟!

آب حیات تحفه کی آرد به سوی جان؟!

گل را چه گرد خیزد از ده گلاب‌زن؟ !

مه را چه ورغ بندد از صد چراغ‌دان؟!

درصد هزار قرن سپهر پیاده رو

نارد چنو سوار بمیدان روزگار

گر مذهب مردمان عاقل داری

یک دوست بسنده کن که یک دل داری

بهرسو یکی آب دان چون گلاب

شناور شده ماغ بر روی آب

چو زنگی که بستر ز جوشن کند

چو هندو که آیینه روشن کند

با همّت باز باش و با رای پلنگ

زیبا به گه شکار، پیروز به جنگ

از دنائت شمر قناعت را

همّتت را که نام کرده‌ست آز؟