بین الصّبابة و الهجران مطروح

قلب بحدّ سنان الشّوق مجروح‌

اندر همه عمر من شبی وقت صبوح

آمد بر من خیال آن راحت روح‌

پرسید ز من که: چون شدی ای مجروح

[...]

من می‌نروم که می‌برندم ناکام

با چشم پر آب یار نادیده تمام‌

چون صورت تو بت ننگارند بکشور

چون قامت تو سرو نکارند بکشمر

چون نقش تو پیش بت آزر بنگارند

از شرم فرو ریزد نقش بت آزر.

الام علی تبکیه

و المسه فلا اجد

وصّاف ترا وصف چه داند کردن؟

تو خود بصفات خود چنانی که تویی!

پویان و دوانند و غریوان بجهان در

در صومعه و کوهان، در غار و بیابان

یکسر همه محوند بدریای تفکّر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لامان.

قوله تعالی: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان‌

یا أَیُّهَا الْمُزَّمِّلُ (۱) ای جامه در خود پیچیده.

مرد یگانه را سر عشق میانه نیست

عشق میانه در خور مرد یگانه نیست‌

یا عشق، یا ملامت، یا راه عافیت

جز جان مرد تیر بلا را نشانه نیست

ثُمَّ نَظَرَ (۲۱) ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ (۲۲) پس نگرست‌

و روی ترش کرد و ناخوش.

هر که او را دلی و جانی بود

شد بمیدان عاشقی کویش‌

کشته گشتند عاشقان و هنوز

نشنیدست هیچکس بویش

رحلت عاشقان ز هر سویی

[...]

تا با تو تویی، ترا بدین حرف چه کار؟

کین عین حیاتست وز عالم بیزار!.

سوف تری اذا انجلی الغبار

أ فرس تحتک ام حمار

تا کی از دار الغروری سوختن دار السّرور

تا کی از دار الفراری ساختن دار القرار

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

[...]

ای نفس خسیس همّت سودایی

بر هر سنگی که بر زنم قلب آیی!

خون صدّیقان بپالودند و زان ره ساختند

جز به دل رفتن در آن ره یک قدم را بار نیست.

دل داده بسی بینم و دلدار یکی

جوینده یار بی عدد، یار یکی.

آب و گل را زَهرهٔ مِهر تو کی بودی اگر

هم به‌لطف خود نکردی در ازلشان اختیار‌؟

گر امروزم درین منزل ترا حالی زیان باشد

زهی سرمایه و سودا که فردا زین زیان بینی

ور از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در میان خود را به هفتم آسمان بینی‌

و گر زین حضرت قدسی خرامان گردی از عزّت

[...]

لطف نطقت کی شناسد اهل ژاژ و بیهده

منّ و سلوی را چه داند مرد سیر و گندنا؟!

آن گه گفت:

جئتمانی لتعلما سرّ لیلی

محرم شدم بعشق و جهان شد مرا حرم

لبّیک عاشقی زدم از جان و دل بهم.