چون تو نمودی جمال، عشق بتان شد هوس

رو که ازین دلبران، کار تو داری و بس!

باش تا خاربن کوی ترا نرگس وار

دسته بندند و سوی مجلس سلطان آرند

عاشقانت سوی تو تحفه اگر جان آرند

عرق سنگ، سوی چشمه حیوان آرند

در عشق تو صد هزار جانند بسر

رفتند و ندیدند ز وصل تو اثر

راستکاری پیشه کن، کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حقّ جز راست کاران رستگار

خیز یارا تا بمیخانه زمانی دم زنیم

آتش اندر ملکت آل بنی آدم زنیم‌

هر چه اسبابست جمع آئیم و پس جمع آوریم

پس بحکم حال بیزاری همه برهم زنیم.

یک روزه جمال خویش اگر بنمایی

پر نور شود زماه بر تا ماهی.

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا خرد، ای ناداشت؟!

چون یاد تو آرم از غمان آزادم

جز یاد تو هر چه بود رفت از یادم‌

جان پاکان گرسنه عدل تو بود از دیر باز

سفره اندر سد ره بنهادی و در دادی صلا

ای یتیمی دیده اکنون با یتیمان لطف کن

و ای غریبی کرده اکنون با غریبان کن سخا.

این درویشان ز وصل بویی دارند

گویی ز شراب مهر جویی دارند

در مجلس ذکرهای و هویی دارند

می نعره زنند کز و چنویی دارند

تو چنان باش که بخت تو چنان آمد

من چنین‌ام که مرا فال چنین آمد.

مسکین دل من گرچه فراوان داند

در دانش عاقبت فرو می‌ماند.

یا سائلی کیف کنت بعدی

لقیت ما ساءنی و سرّه‌

ما زلت اختال فی وصال

حتّی امنت الزّمان مکره‌

صال علیّ الصّدور حتّی

[...]

من لم یکن للوصال اهلا

فکلّ احسانه ذنوب‌

فراق او ز زمانی هزار روز آرد

افروختگان وصال همی‌گویند:

بلای او ز شبی صد هزار سال کند

سرای پرده وصلت کشید روز نواخت

گر نه سببش تو بودی ای درّ خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب.

نیکو سخنی که آن عزیزی در نظم آورده و گفته:

نی تو درّی بودی اندر بحر جسمانی یتیم؟

دیو را دیوی فروریزد همی در عهد تو

آدمی را خاصه با عشق تو کی ماند جفا؟

ای من اخبرک بانّی افشیت السّر؟.

«قال» النّبی، (ص): نَبَّأَنِیَ الْعَلِیمُ بسرائر عباده و ضمائر قلوبهم.

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود

بگسلانم کمر گردون از قوّت خویش

چون بطرف کمرم نقش ز نام تو بود.

زنیم لیس یعرف من ابوه

بغیّ الامّ ذو حسب لئیم‌