در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من‌

کُلُوا وَ اشْرَبُوا: می‌خورید و می‌آشامید.

هَنِیئاً گوارنده و نوش، بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (۱۹) بآنچه میکردید.

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست

یا رضاء دوست باید یا هواء خویشتن‌

این جهان و آن جهانت را بیک دم در کشد

گر نهنگ درد دین ناگاه بگشاید دهن‌

دردی که من از عشق تو کردم حاصل

دل داند و من دانم و من دانم و دل‌

بر بندم چشم خویش نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

چون دانستی که نیست مهر تو درست

چند نیّت هواء ما نبایستی جست‌

نام تو بصد معنی نقاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می‌جان بسپارند

همه تنم دل گردد چو با تو راز کنم

همه جمال تو بینم چو دیده باز کنم‌

ان تذکّرته فکلّی قلوب

و ان تأمّلته فکلّی عیون

ور سعادت ازلی دریابم

این درد پسندیدم‌

ور دیده من روزی بر تو آید

آن محنت همه دولت انگاریدم.

جزی اللَّه خیرا من امیر و بارکت

ید اللَّه فی ذاک الادیم الممزّق‌

من لم یکن للوصال اهلا

فکل احسانه ذنوب‌

اندوه غریبان بسر آید روزی

در کار غریبان نظر آید روزی‌

بسا پیر مناجاتی که بی‌مرکب فرو ماند

بسا رند خراباتی که زین بر شیر نر بندد

لا تخلطن خبیثات بطیبة

و اخلع ثیابک عنها و انج عریانا

کل امرئ سوف یجزی قرضه حسنا

او سیّئا و مدین مثل ما دانا

راه توحید را بعقل مجوی

دیده روح را بخار مخار

بخدای ار کسی تواند بود

بی‌خدای از خدای برخوردار

سایق و قاید صراط الدین

[...]

بیچاره آدمی، میان دو صفت مدهوش گشته، میان دو نام بیهوش شده.

حضرتش عز و جلال و بی‌نیازی فرش او

حیرت اندر حیرتست و تشنگی در تشنگی

گه گمان گردد یقین و گه یقین گردد گمان‌

دور باش از صحبت خودپرور عادت‌پرست

بوسه بر خاک کف پای ز خود بیزار زن‌

فر کو نه بدی باشه آن را که سها بود

عاشق بهمه جایی انگشت‌نما بود

خورشید تویی بذره من مانندم

چون ذره بخورشید همی بینندم‌

چون تو نمودی جمال، عشق بتان شد هوس

رو که ازین دلبران، کار تو داری و بس!