تازیم بندگی بند قباء تو کنم

وین سلامت همه در کار بلاء تو کنم‌

خاکها مشک و عبیر شود، اوصاف بشریت همه بشرات نسیم معرفت گردد.

گر یک نظرت چنان که هستی نگری

حسن تو فزونست زبینایی من

راز تو برونست ز دانایی من‌

آفتاب بر آمد ای نگارین دیرست

گر بر سر تو نتابد از ادبارست‌

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

الی سامع الاصوات مع بعد المسری

شکوت الّذی القاه من الم الذکری‌

فیا لیت شعری و الامانی کثیرة

أ یشعر بی من بت ارعی له الشعری‌

یار از غم من خبر ندارد گویی

[...]

پویان و دوانند و غریوان بجهان در

در صومعه کوهان در غار بیابان‌

یکسر همه محوند بدریای تحیر

بر خوانده بخود بر همه لاخان و لا مان

و رأیت زوجک فی الوغی

متقلدا سیفا و رمحا

پرآب دو دیده و پرآتش جگرم

پرباد دو دستم و پر از خاک سرم‌

از بس که دو دیده در خیالت دارم

در هر چه نگه کنم تویی پندارم‌

الالف لا یصبر عن الفه

اکثر من طریفة العین

و قد صبرنا عنکم مدّة

ما هکذا فعل محبّین‌

لقد کذب الواشون ما بحت عندهم

بسرّ و لا ارسلتهم برسول‌

با رنگ رخ تو لاله بی‌مقدارست

با بوی سر زلف تو عنبر خوارست‌

فَما لَنا مِنْ شافِعِینَ (۱۰۰) نه ما را از شفیعان کسی.

وَ لا صَدِیقٍ حَمِیمٍ (۱۰۱) و نه دوستی با ما گرم.

خرسند شدم بدانکه گویی یک بار

ای خسته روزگار دوشت چون بود

هر کونه باو باقی است بحقیقت فانی است

هر که نه باو زنده او مرده جاودانی است‌

تسبیح رهی وصف جمال تو بسست

و ز هشت بهشتمان وصال تو بسست‌

اندر دل هر کسی جدا مقصودیست

مقصود دل رهی خیال تو بسست‌

من قبلها طبت فی الظّلال و فی

مستودع حیث یخصف الورق

ثمّ هبطت البلاد لا بشر

انت و لا مضغة و لا علق‌

بل نطفة ترکب السّفین و قد

[...]

جبرئیل آنجا گرت زحمت کند خونش بریز

خون بهای جبرئیل از گنج رحمت باز ده‌

نیست عشق لا یزالی را در آن دل هیچ کار

کو هنوز اندر صفات خویش ماندست استوار