مالی بغیرک انس من حیث خوفی و امنی.

هم بوی وصال تو دمد از گل من.

درین ره گرم رو می‌باش تا از روی نادانی

نگر نندیشیا هرگز که این ره را کران بینی‌

گر شوند این خلق عالم سر بسر خصمان من

من روا دارم نگارا چون تو باشی آن من‌

جئتک مسترفدا بلا سبب

الیک الّا بحرمة الادب‌

فاقض امامی فاننی رجل

غیر ملحّ علیک فی الطّلب‌

ما را بمران چو سایلان از در خویش

بنگر صنما که عاشقم یا درویش‌

ای باز هوا گرفته باز آی و مرو

کز رشته تو سری در انگشت من است.

گرنه سبب تو بودی ای درّ خوشاب

آدم نزدی دمی درین کوی خراب‌

در عشق تو از ملامت بی‌خبران

در جان و جگر خدنگها دارم من‌

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

زین گونه که عشق را نهادی بنیاد

ای بس که چو من بباد بر خواهی داد.

بدوستیت بمیرم بذکر زنده شوم

شراب وصل تو گرداندم زحال بحال.

اگر در قصر مشتاقان ترا یک روز بارستی

ترا با اندهان عشق این جادو چه کارستی؟

و گر رنگی ز گلزار حدیث او ببینی تو

بچشم تو همه گلها که در باغ است خارستی.

هر آن شمعی که ایزد بر فروزد

گر آن را پف کنی سبلت بسوزد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چو رسد بسوخته اندر گیرد.

مواعظ الواعظ لن تقبلا

حتّی یعیها قلبه اوّلا

یا قوم ما اقبح من واعظ

خالف ما قد قاله فی الملا

اظهر للنّاس من احسانه

[...]

گفتی بکنم کار تو بنوا فردا

آن کو که ترا ضمان کند تا فردا

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلرنگ شاهان را چو شاخ زعفران یابی‌

گر حضرت لطفش را اغیار بکارستی

عشّاق جمالش را امّید وصالستی‌

ممکن شودی جستن گر روی طلب بودی

معلوم شدی آخر گر روی سؤالستی‌

در شهر، دلم بدان گراید صنما

کو، قصّه عشق تو سراید صنما

همه شب مردمان در خواب، من بیدار چون باشم

غنوده هر کسی با یار، من بی یار چون باشم‌