فلک! زار و نزارِم کِردی آخِر

جدا از گلعذارِم کِردی آخِر

میان تختهٔ نرد محبت

شش و پنجی بکارِم کردی آخر

اگر شیری اگر میری اگر مور

گذر باید کنی آخر لب گور

دلا رحمی بجان خویشتن کن

که مورانت نهند خوان و کنند سور

اگر شیری اگر ببری اگر گور

سرانجامت بود جا در ته گور

تنت در خاک باشد سفره گستر

بگردش موش و مار و عقرب و مور

دلا اصلا نترسی از ره دور

دلا اصلا نترسی از ته گور

دلا اصلا نمی‌ترسی که روزی

شوی بنگاه مار و لانهٔ مور

جره بازی بدم رفتم به نخجیر

سبک‌دستی بزد بر بال من تیر

برو غافل مچر در کوهساران

هرآن غافل چرد غافل خورد تیر

بوره بلبل بنالیم از سر سوز

بوره آه سحر از مو بیاموز

تو از بهر گلی ده روز نالی

مو از بهر دل‌آرامم شو و روز

جدا از رویت ای ماه دل افروز

نه روز از شو شناسم نه شو از روز

وصالت گر مرا گردد میسر

همه روزم شود چون عید نوروز

مو که سر در بیابانم شو و روز

سرشک از دیده بارانم شو و روز

نه تب دیرم نه جایم میکند درد

همیدونم که نالونم شو و روز

بی ته سر در بیابانم شو و روز

سرشک از دیده بارانم شو و روز

نه بیمارم که جایم میکری درد

همیدانم که نالانم شو و روز

غم و درد مو از عطار واپرس

درازی شب از بیمار واپرس

خلایق هر یکی صد بار پرسند

تو که جان و دلی یکبار واپرس

خداوندا بفریاد دلم رس

کَس بی کس تویی مو مانده بیکس

همه گویند طاهر کس نداره

خدا یار مو چه حاجت کس

گلی که خود بدادم پیچ و تابش

به اشک دیدگانم دادم آبش

درین گلشن خدایا کی روا بی‌؟

گل از مو‌، دیگری گیرد گلابش‌؟

قضا رمزی ز چشمان خمار‌ش

قدَر سرّی ز زلف مشگ‌بار‌ش

مه و مهر آیتی ز‌آن روی زیبا

نکویان‌ِ جهان آیینه دارش

به قبرستان گذر کردم کم و بیش

بدیدم قبر دولتمند و درویش

نه درویش بی‌کفن در خاک رفته

نه دولتمند برده یک کفن بیش

شب تار است و گرگان می‌زنند میش

دو زلفانت حمایل کن بوره پیش

از آن کنج لبت بوسی به مو دِه

بگو راه خدا دادم به درویش

فلک نه همسر‌ی دارد نه هم‌کف

به خون‌ریز‌ی دلش اصلا نگفت اف

همیشه شیوهٔ کارش همینه

چراغ دودمانی‌را کند پف

دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ

زَدَستِم شیشهٔ ناموس بر سنگ

ازین دیوانگی روزی برآیم

که در دامان دلبر برزنم چنگ

وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ

ببالینم نهند خشت و گل و سنگ

نه پای آنکه بگریزم ز ماران

نه دست آنکه با موران کنم جنگ

دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ

زده آیینهٔ هر نام بر سنگ

به مو واجند که بی‌نام و ننگی

هر آن یارش تویی‌، چه نام و چه ننگ

حرامم بی‌ته بی آلاله و گل

حرامم بی‌ته بی آواز بلبل

حرامم بی اگر بی‌ته نشینم

کشم در پای گلبن ساغر مُل