بنمای رهی که ره نماینده توئی

بگشای دری که در گشاینده توئی

زنگار غمان گرفت دل در بر من

بزدای دلم که دل زداینده توئی

نور دلی ارچه جفت نارم داری

تاج سری ارچه خاکسارم داری

چون دیده عزیزی ارچه خوارم داری

شادم بتو گرچه سوگوارم داری

گفتم صنما نگر که جانان منی

اکنون که همی نگه کنم جان منی

بیجان گردم گر تو ز من برگردیی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

گرزین دل سوخته برآید شرری

در دایره ثری نماند اثری

گر پیش توام هست نگاراخطری

بردار حجاب هجر قدر نظری

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی

تولاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان بابضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

شهری همه بنده و رهیگان داری

عالم همه پر ز آشنایان داری

من خود چه کسم چه آید از خدمت من

تو سوخته در جهان فراوان داری

در چشم منی روی بمن ننمائی

واندر دلمی هیچ بمن نگرائی

ای جان و دل و دیده و ای بینائی

چون از دل و دیده در کنارم نائی

اندر دل من بدین عیانی که توئی

وز دیده من بدین نهانی که توئی

وصاف تر اوصف نداند کردن

تو خود بصفات خود چنانی که توئی

در صورت اگر موسی و هارون آئی

بر صورت جبرئیل بیرون آئی

از صورت زهد تو چه مقصود ترا

د سیرت چون یزید و قارون آئی

تا شمع صفت مجردی نگزینی

در صفه جمع اولیا ننشینی

او نیز در آن ظلمت شب نورنداد

تا ترک نکرد صحبت شیرینی

آن ذات کمالی که ز تو کاسته نیست

جز از کف تو فیض کرم خاسته نیست

آن کس که ز ناصواب بشناخت صواب

بی خدمت تو کرد طلب حشمت و آب

معلوم بود که دانۀ در خوشاب

غواص خردمند نجوید ز سراب

تا هجر تو کرد بر وصال تو شتاب

دارم دل جوشان چو بر آتش سیماب

ترسم که دگر نبینم ، ای در خوشاب

اندر شب هجر خویش روی تو به خواب

دی با رهی ، ای رنگ گل و بوی گلاب

از دیده و دل همی زدی آتش و آب

از بخت ستم باشد ، ای در خوشاب

کامروز ترا نبینم ای دوست به خواب

ای دل ، ز شراب عشق گشتی سرمست

کز رنج خمار او به جان نتوان رست

گر از دل من چنین فرو داری دست

در روز ز دست تو به شب باید جست

ای صبر ، از آن نگار بیداد پرست

بر وی همه بیداد جهان یکسره هست

نزدیک آمد کزین بلا بتوان رست

ای صبر وفادار ، هنوز این یک دست

زان گونه ز پولاد ترا دست بخست

کاندر رگت آویخت چو ماهی در شست

این نادره بر گوشۀ جان باید بست

الماس که الماس فرو برد بدست

چون بد عهدی گشت از تو این عهد درست

در سستی دست از تو چرا دارم سست ؟

گر دست نشستمی ز تو روز نخست

امروز بخون روی خود باید شست

گه گویم : کار ترا گیرم سست

خوش خوش مگر از تو دست بتوانم شست

چون عزم رهی شود درین کار درست

از جان باید گرفتن آغاز نخست