یارب ز شراب عشق سر مستم کن

در عشق خودت نیست کن و هستم کن

از هر چه ز عشق خود تهی دستم کن

یکباره به بند عشق پابستم کن

ای منظر تو نظاره گاه همگان

پیش تو در افتاده راه همگان

ای زهره شهرها و ماه همگان

حسن تو ببرد آب و جاه همگان

گر کافرم ایدوست مسلمانم کن

مهجور توام بخوان و درمانم کن

گر در خور آن نیم که رویت بینم

باری بسر کوی تو قربانم کن

دیدیم نهان گیتی واصل جهان

از علت و عار برگذشتیم آسان

آن نور سیه زلانقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن

در عشق تو من کیم که در منزل من

از وصل رخت گلی دمد بر گل من

این بس نبود ز عشق تو حاصل من

کارآسته وصل تو باشد دل من

امروز گذشت بر من آن سرو روان

پوشیده ز من روی فرو بسته دهان

ابرار چه رخ مهر بپوشد ز جهان

کی گردد نور روز بر خلق نهان؟

ای دوست بجملگی ترا گشتم من

حقا که درین سخن نه زرق است نه فن

گر تو ز خودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من

چندان ناز است از عشق تو در سر من

تا در غلطم که عاشقی تو بر من

یا چند زند وصال تو بر در من

یا در سر کار تو شود این سر من

شوریده شدای نگار دهر من و تو

پر شد ز حدیث ما بشهر من و تو

چون قسمت وصل کرده آمد بازل

هجر آمد و گفت و گوی بهر من و تو

جز گرد دلم گشت نداند غم تو

در بلعجبی هم بتو ماند غم تو

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم گرم نماند غم تو

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بود که ملک راند بی تو

والله که خرد راه نداند بی تو

جان زهره ندارد که بماند بی تو

ای عقل اگر چند شریفی دون شو

وی دل زدلی بگرد و خون شو خون شو

در پرده آن نگار روز افزون شو

بی چشم درآو بی زبان بیرون شو

گر آب دهی نهال خود کاشته

و ر پست کنی بنا خود افراشته

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

در عشق تو بی سریم سرگشته شده

وز دست امید ما سررشته شده

مانند یکی شمع بهنگام صبوح

بگداخته و سوخته و کشته شده

قصه چکنم حیلت و رنگیم همه

وز رفتن راه راست لنگیم همه

از آز در آویخته چنگیم همه

با قسمت قسام بجنگیم همه

تا در ره عشق او مجرد نشوی

هرگز ز خودی خویش بیخود نشوی

دنیا همه بند تست بر درگه او

در بند قبول باش تا رد نشوی

با فاقه و درد همنشینم کردی

بی خویش و تبار و بی قرینم کردی

این مرتبه مقربان در تست

آیا بچه خدمت این چنینم کردی

با داده حق اگر تو راضی باشی

از همچوئی کی متقاضی باشی

راضی شو و خوش باش که یکهفته دور

مستقبلی آید که تو ماضی باشی

با خلق میامیز که مغرور شوی

در خلق بمانی و از او دور شوی

با خلق جهان مگو تو راز دل خویش

درمان نتوانند و تو رنجور شوی

گشتم به هوس گرد بد و نیک بسی

حاصل نشد از عمر مرا جز هوسی

تامی ماند ز عمر یارب نفسی

دریاب که نیست جز تو فریاد رسی