یادت کنم ار شاد و اگر غمگینم

نامت برم ار خیزم اگر بنشینم

با یاد تو خو کرده‌ام ای دوست چنانک

در هرچه نظر کنم ترا می‌بینم

آن بخت ندارم که به کامت بینم

یا در گذری هم به سلامت بینم

وصل تو به هیچگونه دستم ناید

نامت بنویسم و به نامت بینم

تا بردی ازین دیار تشریف قدوم

بر دل رقم شوق تو دارم مرقوم

این قصه مرا کشت که هنگام وداع

از دولت دیدار تو گشتم محروم

غمناکم و از کوی تو با غم نروم

جز شاد و امیدوار و خرم نروم

از درگه همچو تو کریمی هرگز

نومید کسی نرفت و من هم نروم

هر چند گهی ز عشق بیگانه شوم

با عافیت کنشت و همخانه شوم

ناگاه پری‌رخی به من برگذرد

برگردم زان حدیث و دیوانه شوم

یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم

محتاج برادران و خویشان نشوم

بی منت خلق، خود مرا روزی ده

تا از در تو بر در ایشان نشوم

هیهات که باز بوی می می‌شنوم

آوازهٔ های و هوی و هی می‌شنوم

از گوش دلم سِرّ الهی هر دم

حق میگوید ولی ز نی می‌شنوم

دانی که چه‌ها چه‌ها چه‌ها می‌خواهم؟

وصل تو، من بی سر و پا می‌خواهم

فریاد و فغان و ناله‌ام دانی چیست؟

یعنی که تو را تو را تو را می‌خواهم

ای دوست طواف خانه‌ات می‌خواهم

بوسیدن آستانه‌ات می‌خواهم

بی‌منت خلق توشه این ره را

می‌خواهم و از خزانه‌ات می‌خواهم

نی باغ به بستان نه چمن می‌خواهم

نی سرو و نه گل نه یاسمن می‌خواهم

خواهم زخدای خویش کنجی که در آن

من باشم و آن کسی که من می‌خواهم

سرمایهٔ غم ز دست آسان ندهم

دل بَرْنَکَنَم ز دوست تا جان ندهم

از دوست که یادگار دردی دارم

آن درد به صد هزار درمان ندهم

در کوی تو سر در سر خنجر بنهم

چون مهرهٔ جان عشق تو در بر بنهم

نامردم اگر عشق تو از دل بکنم

سودای تو کافرم گر از سر بنهم

دارم ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

دی تازه گلی ز گلشن آورد نسیم

کز نکهت آن مشام جان یافت شمیم

نی نی غلطم که صفحه‌ای بود از سیم

مشکین رقمش معطر از خلق کریم

مابین دو عین یار از نون تا میم

بینی الفی کشیده بر صفحهٔ سیم

نی نی غلطم که از کمال اعجاز

انگشت نبیست کرده مه را بدو نیم

با یاد تو با دیدهٔ تر می‌آیم

وز بادهٔ شوق بی‌خبر می‌آیم

ایام فراق چون به سرآمده‌است

من نیز به سوی تو به سر می‌آیم

چون دایره ما ز پوست‌پوشان توایم

در دایرهٔ حلقه‌به‌گوشان توایم

گر بنوازی ز جان خروشان توایم

ور ننوازی هم از خموشان توایم

هر چند ز کار خود خبردار نه‌ایم

بیهوده تماشاگر گلزار نه‌ایم

بر حاشیهٔ کتاب چون نقطهٔ شک

بیکار نه‌ایم اگر چه در کار نه‌ایم

افسوس که ما عاقبت اندیش نه‌ایم

داریم لباس فقر و درویش نه‌ایم

این کبر و منی جمله از آنست که ما

قانع به نصیب و قسمت خویش نه‌ایم

مادر ره سودای تو منزل کردیم

سوزیست در آتشی که در دل کردیم

در شهر مرا میان چشم می‌خوانند

نیکو نامی ز عشق حاصل کردیم