ای آنکه برای من فرستی تسبیح

وانگاه کنی سوألکی خام و قبیح

چون دام پی دام نهی در ره خلق

زنار به تسبیح تو دارد ترجیح

چون تحفه ناقابل ما یسر بود

مفهوم الانسان لفی خسر بود

یسر آوردم برت پس از عسر فراق

در قول خدا یسر پس از عسر بود

ای شاد ز تحفه تو دلهای غمین

یسر تو درخشنده تر از در ثمین

چون یسر برای مخلصانت دادی

یسرت به یسار باد و یمنت به یمین

آن شانه که از فراق مویت موید

خواهد که دو زلف مشک بویت بوید

بگذار که مو به مو حدیث غم من

سربسته و آهسته به گوشت گوید

موئی که فلک حریف نازش نشده است

این شانه هنوز دلنوازش نشده است

آسان ندهم به پنجه نامحرم

زیرا که صبا محرم رازش نشده است

بیشرمی «سلجن » است و عفت «هیوند»

حقد است «سرول » و غدر باشد «نیوند»

«نیمول » عبوس و «نیوتور» آمد کبر

طیس است تپنک و فهم باشد «بیوند»

«گر تاج » بود عزم و یا هست «پچیو»

«ور سنگ » بود عجب و وقار است «رزیو»

«سیفود» تواضع و شهامت «سیفور»

«برکان » جهل است و کودنی هست «غلیو»

«تو سنگ » قناعت و ذکا باشد «نیراس »

هزالی و مایه سبکی دان «گیراس »

«فرساد» عدالت و سخا شد «رزواس »

میدان تو سخن چینی و غیبت «پرتاس »

«هدمان » ایثار و نطق باشد «کردیز»

تنبار تقی ز تهمت و حلم «غریز»

«فیمان » تکمیل حسن و قول و عمل است

انفاق تحیرات بود «انور» نیز

عباسی ما رواج شاهی دارد

در کشور حسن کج کلاهی دارد

این در خزانه حصاری را بین

در حوض بلور خرد ماهی دارد

چون سر بتهی زن سریاری گیرد

اسب تو عنان ز هر سواری گیرد

تیغ تو بدست خصم خصم تو شود

آن کیست کزین سه اعتباری گیرد

استاد رضا چو برد بر بازی دست

طوفان بلا تخته عمرش بشکست

در ششد رغم بطاس ار مهره فتاد

واندر در خانه اش دو با یک به نشست

احزاب فتاده اند در خط جنون

هر لحظه برنگی شده چون بوقلمون

با اینکه ندانند برون راز درون

کل حزب بمالدیهم فرحون

دانا که بود بنزد مردم هشیار

آنکه به بیهوده هیچ می نکند کار

دانا آن شد که پخته سازد و نیکو

خامی گفتار خویش و زشتی کردار

دیدم به عرابه من زن روسی را

کردم به قدوم او زمین بوسی را

گفت از هنر و فضل چه داری گفتم

شاگرد منم سخنور طوسی را

به به که ربیع و عید نوروز آمد

نوروز شد و به خلق نو روز آمد

طفلان دبستان همه گشتند آزاد

آزادی نوروز ز نوروز آمد!

نه حب محب دل‌نشین می‌ماند

نه تیر عدوی کینگین می‌ماند

انسان به مقابل اصابت احسن!

دنیا گذران است همین می‌ماند!

ای داده به باد عمر از نادانی

تو قیمت عمر خویش کی می‌دانی؟!

فردا که به زیر خاک تنها مانی

گویی که کنم توبه ولی نتوانی!

گل گفت که عیش نو بهاری خوشتر

یک صبح چمن ز روزگاری خوشتر

زان پیش که کس ترا بدستار زند

مردن بکنار شاخساری خوشتر