یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست

بَردار که بیحاصلی از حاصل ماست

الحمد که چون تو رهنمایی داریم

کز گمشدگانیم که غم منزل ماست

یاد تو شب و روز قرین دل ماست

سودای دلت گوشه‌نشین دل ماست

از حلقهٔ بندگیت بیرون نرود

تا نقش حیات در نگین دل ماست

گردون کمری ز عمر فرسودهٔ ماست

دریا اثری ز اشک آلودهٔ ماست

دوزخ شرری ز رنج بیهودهٔ ماست

فردوس دمی ز وقت آسودهٔ ماست

دوزخ شرری ز آتش سینهٔ ماست

جنت اثری زین دل گنجینهٔ ماست

فارغ ز بهشت و دوزخ ای دل خوش باش

با دردِ غمش، که یار دیرینهٔ ماست

عصیان خلایق ارچه صحرا صحراست

در پیش عنایت تو یک برگ گیاست

هرچند گناه ماست کشتی کشتی

غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

آن آتش سوزنده که عشقش لقبست

در پیکر کفر و دین چو سوزنده تبست

ایمان دگر و کیش محبت دگرست

پیغمبر عشق نه عجم نه عربست

از ما همه عجز و نیستی مطلوب است

هستی و توابعش ز ما منکوب است

این اوست پدید گشته در صورتِ ما

این قدرت و فعل از آن به‌ ما منسوب است

گویند دل آیینهٔ آیین عجبست

دوری رخ شاهدان خودبین عجبست

در آینه روی شاهدان نیست عجب

خود شاهد و خود آینه‌اش این عجبست

گر سبحهٔ صد دانه شماری خوبست

ور جام می از کف نگذاری خوبست

گفتی چه کنم چه تحفه آرم بر دوست

بی‌درد میا هر آنچه آری خوبست

پیوسته ز من کشیده‌دامنْ دلِ توست

فارغ ز منِ سوخته‌خرمنْ دلِ توست

گر عمر وفا کند من از تو دلِ خویش

فارغ‌تر از آن کنم که از من دلِ توست

دل کیست که گویم از برای غم توست‌؟!

یا آنکه حریمِ تنْ سرایِ غم توست

لطفی‌ست که می‌کند غمت با دل من

ورنه دل تنگ من چه جای غم توست‌‌؟

ای دل غمِ عشق از برای من و توست

سر بر خط او نِه که سزای من و توست

تو چاشنی درد ندانی ورنه

یک‌دم غم ِدوست خون‌بهای من و توست

ناکامی‌ام ای دوست ز خودکامیِ توست

وین سوختگی‌های من از خامیِ توست

مگذار که در عشق تو رسوا گردم

رسوایی من باعث بدنامیِ توست

اسرار ملک بین که به غول افتاده‌ست

وان سکهٔ زر بین که به پول افتاده‌ست

وان دست برافشاندن مردان زد و کون

اکنون به ترانه‌ای کچول افتاده‌ست

ای حیدر شهسوار وقت مددست

ای زبدهٔ هشت و چار وقت مددست

من عاجزم از جهان و دشمن بسیار

ای صاحب ذوالفقار وقت مددست

عشقم که به هر رگم غمی پیوندست

دردم که دلم به درد حاجتمندست

صبرم که به کام پنجهٔ شیرم هست

شکرم که مدام خواهشم خرسندست

نقاش رخت ز طعنها آسوده‌ست

کز هر چه تمام‌تر بود بنموده‌ست

رخسار و لبت چنانکه باید بوده‌ست

گویی که کسی به آرزو فرموده‌ست

در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست

از بادهٔ مستی تو پیمانه خورست

فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست

بیرون ز مکانی و مکان از تو پرست

سوفسطایی که از خرد بی‌خبرست

گوید عالم خیالی اندر گذرست

آری عالم همه خیالیست ولی

پیوسته حقیقتی درو جلوه گرست

پی در گاوست و گاو در کهسارست

ماهی سریشمین بدریا بارست

بز در کمرست و توز در بلغارست

زه کردن این کمان بسی دشوارست