خواهم که مرا با غم او خو باشد

گر دست دهد عمش چه نیکو باشد

هان ای دل غمکش غم او در برکش

تا درنگری خود غم او او باشد

مادر غم عشق غمگسار خویشیم

شوریده و سرگشته کار خویشیم

محنت زدگان روزگارخویشیم

صیادانیم و هم شکار خویشیم

آنم که چو من منم بگیتی در و بس

تا بوده مقیم درمقامی دو نفس

پیمودم راهی که نپیماید کس

جایی که نه جای بود نه پیش ونه پس

افراز ملوک را نشیبی است مکن

در هر دلکی از تو نهیبی است مکن

بر خلق ستم اگر بسیبی است مکن

کز هر سیبی با تو حسیبی است مکن

عاقل بچه امید درین شوم سرای

بر دولت او دل نهد از بهر خدای

چون راست که خواهد که نشیند از پای

گیرد اجلش دست که بالا بنمای

مردان رهش زنده بجانی دگرند

مرغان هواش ز اشیانی دگرند

منگر تو بدین دیده بدیشان کایشان

بیرون زدو کون در جهانی دگرند

عاقل چو بسیرت جهان در نگرد

اقبال زمانه را بیک جو نخرد

پیوسته دران بود که تا آخر کار

زین دام بلا چگونه بیرون گذرد

ما پشت سوی جهان شادی کردیم

زین پس رخ زرد ما و دیوار غمش

و این هر دو طایفه را شیخ بخادم سپرده

تا هریک را در مقام خویش

گر دولت درد دین ترا دست دهد

یا باد ارادت و طلب بر تو جهد

یا موی کشان ترا بر شیخ برد

یا او بدواسبه روی سوی تو نهد

هر دل نکشد بار بیان سخنم

هر جان نچشد ذوق ز جان سخنم

زین گونه معما که زبان سخن است

هم من دانم که ترجمان سخنم