چهار چیز بدو چیز داد نیز هم او

بخلق زهد و امان و بدین صلاح و نظام

چون به ایشان باز خورد آسیب شاه کامیاب

جنگ ایشان عجز گشت و سحر ایشان بادزم

سر زلف مشکین جانان من

مرا کشت و پیچید بر جان من

ایا ترک سیمین تن سنگدل

هویدا بتو راز پنهان من

دو ابرند زلف تو و چشم من

[...]

بکرد با دل تو ای ملک وفا بیعت

بکرد با سیر پاک تو هنر پیمان

ز طبع و دست تو گیرد همی سخا حجت

ز خاطر تو نماید همی خطر برهان

بطاعت تو نیارد همی قضا غفلت

[...]

پاسخی ده تا نشان یابم ز ناپیدا دهان

در جهان هرگز که دید از چیز ناپیدا نشان

مردمان پیدا دهان دارند و ناپیدا سخن

تو چرا پیدا سخن داری و ناپیدا دهان

آیین عجم رسم جهاندار فریدون

بر شاه جهاندار فری باد و همایون

از فتح و ظفر بینم بر نیزۀ تو عقد

وز فرّ و هنر بینم بر دیزۀ تو یون

زین هر دو زمین هر چه گیا روید تا حشر

بیخش همه روئین بود و شاخ طبر خون

ز خون دشمن او شد ببحر مغرب جوش

فکند تیغ یمانش رخش در عمان

ز میغ نزم کزان روز روشن از مه تیر

چنان نمود که تاری شب از مه آبان

کنند واجب جذری هم اندر آن ساعت

بهر شبی و سپارد بناقد وزّان

ز بهر سور ببزم تو خسروان جهان

همی زنند شب و روز ماه بر کوهان

چو بر روی ساعد نهد سر به خواب

سمن را ز پیلسته سازد ستون

جلالش بر نگیرد هفت کشور

سپاهش بر نگیرد هفت گردون

زان ملک را نظام و ازین عهد را بقا

زان دوستان بفخر و ازین دشمنان شمان

از آرزوی روی گل و روی دوستان

زرّین شدست روی من و روی بوستان

چون سیم سفچه شاخ درختان جویبار

چون زرّ خفچه برگ درختان بوستان

گر بوستان بباد خزان زرد شد رواست

اندی که سرخ ماند روی خدایگان

دریا گر آن بود که بدو در گهر بود

دریاست مدح گوی خداوند را دهان

در زیر امر اوست جهان و جهان خود اوست

یا رب خدایگان جهانست یا جهان

آبست و زعفران حسد تو که حاسدت

بر چشم چشمه دارد و بر چهره زعفران

نا داده سود باشد و داده زیان بخلق

او داده سود بیند و نا داده را زیان