چون سیل ز کوهْ نارسیده بِدَوی

چون دولت تیز نانشسته برَوی

فرود آمد درودم داد و برخاست

وداعم کرد و چون شد جان شدن خواست

هرگزم صید کرم نامد به گوش

یا کرم خود نیست یا خود من کرم

غیرت عاشقان نمی‌خواهد

دوست را در کنار پیراهن

سر یزید بیفکن به زیر پای حسین

به بیست روز برون آر این معما را

بر بیهده نیستم چنین کشتهٔ تو

چیزی ز تو دیده‌ام که آنم کشته است

عقل ذاتی عرش الرحمن ما

مستوی بر صورت سلطان ما

گر زان که تو پاکی ای برادر

هرگز ننهد تو را بر آذر

لب بر لب من نهاد و نرمک می‌گفت

جانت چو به لب رسید، خود را دریاب

یار بگذشت و نبودش سر حال دل ما

گفتم انصاف نه این است، همان دم برگشت

سخن تا چند گویم پیچ در پیچ؟

ترا من دوست می‌دارم، دگر هیچ

محرم ما را سر رفتن نبود

نیست کنون هم سر برگشتنش

آن بت چو ز دوستی کناری دارد

ما نیز ز دوستی کناری گیریم

هر کرا چشم بر حبیب منست

گر بود چشم من، رقیب منست

به خلوت تو اگر جبرئیل ره می‌یافت

هزار بار چو پروانه بال و پر می‌سوخت

رخ نگار درآمد به خواب خوش دوشم

فگند آن خط مشکین دو حلقه در گوشم

آستین را از نمد میبر بسرمی نه چو تاج

ور کلاه احمدی و با یزیدی نیست نیست

ببقچه شاهد والا نهادیم

تو زیبابین که ما زیبا نهادیم

طیلسانست میان من و دستار حجاب

وقت آنست که این پرده بیکسو فکنم

چو گیوه سرمکش کز پادرآئی

چو دستار اربیفتی بر سر آئی