فرود آمد درودم داد و برخاست

وداعم کرد و چون شد جان شدن خواست

عقل ذاتی عرش الرحمن ما

مستوی بر صورت سلطان ما

گر زان که تو پاکی ای برادر

هرگز ننهد تو را بر آذر

لب بر لب من نهاد و نرمک می‌گفت

جانت چو به لب رسید، خود را دریاب

یار بگذشت و نبودش سر حال دل ما

گفتم انصاف نه این است، همان دم برگشت

سخن تا چند گویم پیچ در پیچ؟

ترا من دوست می‌دارم، دگر هیچ

محرم ما را سر رفتن نبود

نیست کنون هم سر برگشتنش

آن بت چو ز دوستی کناری دارد

ما نیز ز دوستی کناری گیریم

هر کرا چشم بر حبیب منست

گر بود چشم من، رقیب منست

به خلوت تو اگر جبرئیل ره می‌یافت

هزار بار چو پروانه بال و پر می‌سوخت

آستین را از نمد میبر بسرمی نه چو تاج

ور کلاه احمدی و با یزیدی نیست نیست

ببقچه شاهد والا نهادیم

تو زیبابین که ما زیبا نهادیم

طیلسانست میان من و دستار حجاب

وقت آنست که این پرده بیکسو فکنم

چو گیوه سرمکش کز پادرآئی

چو دستار اربیفتی بر سر آئی

قطره با سیل دو بینی به محل صمدیت

گر دو بینی دو نبینی به مقام احدیت

تا به عشق تو سر در آوردم

سر به دیوانگی بر آوردم

گرمی مجلس از نفس دلکش منست

جوش و خروش اهل دل از آتش منست

شادم ازین که دل ز وفای تو برگرفت

هر کس که دید رسم جفا کاری ترا

شبم را نیست امید سحر در فرقت ماهی

نسیم آه سردم در غلط می‌افکند گاهی

چه نقصان کز پریشانى ز باغى

ببوى گل ببالا بر دماغى‌