سین بِسْم اللهْ خَطِّ سَوادِ مُو، ته

قٰافِ وَ الْقُرآنْ بی‌شکْ اونْ خطْ ابروتهْ

اَلْحَقّ یایِ یاسینْبو کَمُونْ اَبرُوته

نه فَلکْ مُسلّطْ سَرِ مُشرِکُونْ ته

گَشْت کنُونْ، کنُونْ وینه بیایمْ کوته

[...]

اینه که مُونسْ و غَم‌گُسارهْ یارْمه

اینهْ چشّمه‌ی اُو به تَنْ سازگارْمه

اینه که سیُو کردْ خُرّمْ روزگارْمه

اینه که بُناگُوشْ هُونیا ئه تارْمه

اینه که رَجْبِ مُونگَ وُ ده و چهارْمه

[...]

بشنُوسْمهْ روزی گته یاری به یاره

لَیْلی چَنْ قَدمْ گَشتْ بَورْد نُو ویهاره

گیتهْ سرِ راهْ، هر جٰا که دییهْ خارهْ

به یادِ اونْ که پای مَجنونْ نوارهْ

صَدْ ناوُکِ غَمزهْ دوستْمنه دلْ کاره

[...]

امیر گنه: حَیْرُونمه ته مونگه چیره

به یک دلْ اَندی دَرْدْ دَوُونه، نمیره

اگر که دَنی کَسْ به کَسِ دَرْدْ میرهْ

اسٰا ویسّه که مه خاکْ ره لاله گیرهْ

دوستِ تَشْ عشقْ هَرْدَمْ مه دلْ بئیره

[...]

امیر گنه: عاشقمه خجیره چیره

اُونْ ماهْ، به زبُونْ هرگزْمه نُوم نئیره

دِ خشْ تمنّا دارمه ته مونگه چیره

خاره بَوْ دِ خشِ یا سهْ اوّلْ، به میره

بدیمه یکی چیره، خجیره، چیره

[...]

مشکینْ کلاله که گِل سَرْوی داره

چکّه چکّه وی کٰانِ مرْوٰاری داره

مرْواری بیحدّه که حَمُّوم بواره

هم‌چنین حَمُّوم که اینْ اَنعامْ ره داره

بسی مفتخر بُو ئه اُونْ حَمُّوم، باره

[...]

دلْ دارمه یکی، تیر بَخردْ بو هزاره

تن دارمه یکی، دایِم اَندُوهْ بواره

چشْ دارمه یکی وی شو و روز که واره

جان دارمه یکی، کمّه قرْبونِ یاره

هر کَسْ که منه دوستْ ره به کینه داره

[...]

سوایِ مه دوستْ، کَسْ نوم ره مه نَئیرهْ

هر روزْ نو به نو، امیر ته ور بَمیره

شو دارنه صحبتْ، روز جایِ دیگر (بوره) گیره

مه وَرْ سرزنشْ بُو، از جوُون و پیره

دلْ داشتمهْ یکی، تَرکشْ بساتمه تیره

[...]

اَمْرو به سریٰ چیره بدیمه حوره

جوُونی اسّٰا وُ بنمٰا غروره

گاهی به خنده، گاهی سرْ دارنه شوره

نه جایِ هنیشتنْ، نه دلْ دارْمه، بُورهْ

دلْ سُوجنهْ مه هیمه پیونْ تَنُوره

[...]

ای دَخْنهْ آهو، وَرهْ رهْ وَرْ گیرهْ

مشکِ تَر وُ کٰافُورْ ره برابر گیره

شقایقْ خُوشهْ پاره حنٰا بئیره

زَمُونهْ جوُونی ره آیی سَرْ گیره

خال و خَطْ خجیره، ته خجیرهْ چیره

[...]

یا ربْ صد هزارْ عَید وُ اقبال و شاهی،

بَخْت و دولَت وُ نُصرت و پادشاهی

کُومِ دلْ کنی چنُونْ که ته بخواهی،

صد و بیستْ سالْ بَوُوئه ته عُمرْ الٰهی

دکْفهْ دشمنِ جانْ ره ته مرگِ تباهی

[...]

فرشته‌خویی، جانی، حوری سرشتی،

بهشتی مه جان و تو منه کنشتی

منه مهره شه دلْ بنه روزْ چه کشتی؟

اَفْسُوسْ خرْمهْ که اِسٰا مره بهشتی

زلف ره چیه که شه گوشِ بنْ بهشتی

[...]

یارَبْ بَخری ته اُوی زندگونی

یا خضرِ پیون، ته به دَنی بَمُونی

سه چیز نَوُوئه هرگزْ ترهْ زیُونی

یکی عُمر، یکی دولت، یکی جوُونی

امیرْ صفتهْ گویا که بی‌زبُونی

[...]

تا که اینْ کِسْ خاطرْ مُشوّشْ بویی

چشمِ خینْ شَنّه و سینه پرْ آتش بویی،

دلِ بیخْ ره بندو، درد منقّش بویی

غذارهْ جگرِ خین‌ها کردهْ، خشْ بویی،

تا مه دلْ به گردِته پری‌وش بویی

[...]

گُل‌دستهْ به ظُلمٰاتْ همیشه شوبی

کَسْ نیه که مه پیغُوم به ته بَوُویی

خینْ شنّهْ مه دیده و مجیک پرزویی

اونْ دَرْدْ که مره شونه، تره نَشویی

ته غمزه منه قاتله، روز و شویی

[...]

نماشترهْ سَرْ بیهْ، رَنگ داشته شویی

مه دوستْ به تدارکْ دَرهْ خُفت و خویی

اُونْ بنا، صواحْ دیمْ ره بَشسته اُویی

دْکَمنْ به صُورتْ مُوننْ ماهِ نُویی

ای با پروینْ سخنْ دارْمهْ هَمهْ شَویی:

[...]

امیر گنه: کمترین بندومهْ ته گر گُویی

کمترینْ بنده‌ی جانْ جه جدا چه (چون) بَوُویی

ته پاکْ گوهر ره مهرْورزی پرْ بویی

مرهْ به دَنی کَسْ نیِهْ، مه کَسْ تویی

چشْ تازه نرگِس دوستْ خجیرهْ‌خویی

[...]

گلْ چیه که ته چیره مُونّه به بُویی؟

اُونْ یاسَمنْ چیرْره کَسْ نشُونْ نئویی

اُونْ ماه، که، تنه چیره برابرْ بویی

هر نَشُور دهْ دیمْ ره، خور آخر کی گویی؟

گُل‌دسته، ته سالْ اگر که صد بَوُویی

[...]

نَمجْ تُومهْ خُورْ که خورْ ترهْ نَتُویی

ترسمّهْ که خورْ ته بَدنْره بَتُویی

فدایِ تنهْ تَنْ، اُونزنْ درْیُویی

اُو شورهْ تَرْسمّه که ته تَنْ بَکُویی

ته رُویِ سُو، اَرْ به خورِ سَرْ بَتُویی

[...]

گِلِ دَسْته! هروارْ که منه درْآیی

صَدْ تیر زَنّی مه جانره که: بی‌بفایی

سوگند خرمهْ منْته قَمرْچیرْ، بالایی

غیر از تو به مهْ دلْ دیگری دَرْنایی

ته شاهِ خوبونی، بنده ته گدایی

[...]