بکوه ساوه (ساده) ز تو مرگ بر نخواهد گشت

همی دراید در روی تو از آن آژنگ

اگر نخواهی بر دشت ساوه شو بنشین

وگر بخواهی درشو بقلعۀ بشلنگ

به هیچ در نروی تا در آن نیابی سود

به هیچکس نروی تا در آن نبینی رنگ

ای بر سر خوبان جهان بر سرهنگ

پیش دهنت ذرّه نماید خرچنگ

چو دیلمان زره پوش شاه مژگانش

بتیر و زوبین بر پیل ساخته خنکال

هیون چو جنگ بر آورد و یون فکند بر او

بگوش جنگ نماید همی خیال دوال

مگر ز چشمۀ خورشید روز دولت تو

ندید خواهد تا روزگار حشر زوال

شاها هزار سال بعزّ اندرون بزی

وانگه هزار سال بملک اندون ببال

بدان ماند بنفشه بر لب جوی

که بر آتش نهی گوگرد بفخم

چرا بگرید زار ار نه غمگنست غمام

گریستنش چه باید که شد جهان پدرام

سخاوت تو ندارد درین جهان دریا

سیاست تو ندارد بر آسمان بهرام

عجب دو چیز بیک چیز داد یک چیزش

بملک داد سر تیغ او قرار و قوام

دو چیز را حرکاتش همی دو چیز دهد

علوم را درجات و نجوم را احکام

سه چیز را بگرفتند از سه چیز همه

ز دولت اصل و ز حق صحبت وز فخر سنام

چهار چیز بدو چیز داد نیز هم او

بخلق زهد و امان و بدین صلاح و نظام

چون به ایشان باز خورد آسیب شاه کامیاب

جنگ ایشان عجز گشت و سحر ایشان بادزم

سر زلف مشکین جانان من

مرا کشت و پیچید بر جان من

ایا ترک سیمین تن سنگدل

هویدا بتو راز پنهان من

دو ابرند زلف تو و چشم من

[...]

بکرد با دل تو ای ملک وفا بیعت

بکرد با سیر پاک تو هنر پیمان

ز طبع و دست تو گیرد همی سخا حجت

ز خاطر تو نماید همی خطر برهان

بطاعت تو نیارد همی قضا غفلت

[...]

تو آن شاهی که اندر شرق و در غرب

جهود و گبر و ترسا و مسلمان

همی گویند در تسبیح و تهلیل

که یا رب عاقبت محمود گردان

پاسخی ده تا نشان یابم ز ناپیدا دهان

در جهان هرگز که دید از چیز ناپیدا نشان

مردمان پیدا دهان دارند و ناپیدا سخن

تو چرا پیدا سخن داری و ناپیدا دهان

آیین عجم رسم جهاندار فریدون

بر شاه جهاندار فری باد و همایون