نی سخرهٔ آسمان پیروزه شوم

نی شیفتهٔ شاهد ده روزه شوم

در روزه چو روزی‌دهٔ بی‌واسطه‌ای

پس حلقه به گوش و بندهٔ روزه شوم

هر گه که دل از خلق جدا می‌بینم

احوال وجود با نوا می‌بینم

وان لحظه که بی‌خود نفَسی بنشینم

عالَم همه سر به سر تو را می‌بینم

همچون سر زلف تو پریشان توایم

آنداری و آنداری و ما آن توایم

هر جا باشیم، حاضر خوان توایم

مهمان تو، مهمان تو، مهمان توایم

هم خوان توایم و نیز مهمان توایم

هم جمع توایم و هم پریشان توایم

در شیشهٔ دل تخت نه حکم بکن

ای رشک پری چون که پری خوان توایم

هم مستم و هم بادهٔ مستان توام

هم آفتِ جانِ زیردستان توام

چون نیست شدم کنون ز هستان توام

گفتی که الست، از الست آنِ توام

هم منزلِ عشق و هم رهت می‌بینم

در بنده و در مرو شهت می‌بینم

در اختر و خورشید و مهت می‌بینم

در برگ و گیاه و درگهت می‌بینم

هوش عاشق کجا بود؟ سوی نسیم

هوش عاقل کجا بود؟ با زر و سیم

جای گل‌ها کجا بود؟ باغ و نعیم

جای هیزم کجا بود؟ قعر جحیم

یار آمده، یار آمده، ره بگشائیم

جویان دلست، دل بدو بنمائیم

ما نعره‌زنان که آن شکارت مائیم

او خنده‌کنان که ما تو را می‌پائیم

یا صورت خودنمای تا نقش کنیم

یا عزم کنیم و پای در کفش کنیم

یا هر یک را جدا جدا بوسه بده

یا یک بوسه که تا همه پخش کنیم

بر غوش‌بک و قیر‌بک و سالارم

با نصرت و با همّت و با اظهارم

گر کوه احد به خصمیَم برخیزد

آن را به سر نیزه ز جا بردارم

یک بار دگر قبول کن بندگیَم

رحم آر بدین عجز و پراکندگیَم

گر بار دگر ز من خلافی بینی

فریاد مرس به هیچ درماندگیَم

یک جرعه ز جام تو تمامست تمام

جز عشق تو در دلم کدامست کدام؟

در عشق تو خون دل حلالست حلال

آسودگی و عشق حرامست حرام

یک چند به کودکی به استاد شدیم

یک چند به روی دوستان شاد شدیم

پایان حدیث ما شنو که چه بوَد

چون ابر درآمدیم و بر باد شدیم

یک دم که ز دیدار تو یک سو افتم

از وسوسه اندیشه به صد کو افتم

از دیدن روی تو چنان گردانم

کز جنبش یک موی تو در رو افتم

آشفته همی رَوی به کویی ای جان

می‌جویی از آن گمشدهٔ خویش نشان

من دوش بدیدم کمرت را ز میان

هان تا نبری گمانِ بد بر دگران

آمد دل تا دردِ نهانم گفتن

گفتا ز برای او چه دانم گفتن

گفتا که از آن دو چشم یک حرف بگوی

گفتا که دو چشم را چه تانم گفتن

آمد شب و غم‌های تو همچون عسسان

یابند دلم را به سوی کوی کسان

روز آمد کز شبت به فریاد رسم

فریاد مرا ز دست فریادرسان

آن حلوایی که کم رسد زو به دهن

چون دیگ به جوش آمده از وی دل من

از غایت لطف آنچنان خوشخوارست

کز وی دو هزار من توانی خوردن

آن صورت غیبی که شندیش دشمن

با خود به قیاس می‌بریدش دشمن

مانندهٔ خورشید برآمد پیشین

هر سو که نظر کرد ندیدش دشمن

آن کس که نساخت با لقای یاران

افتاد به مکر دزد و تهدید عوان

می‌گفت و همی گریست و انگشت گزان

فریاد من از خوی بد و بار گران