تا میرود آن نگار ما میرانیم

پیمانه چو پر شود فرو گردانیم

چون بگذرد این سر که درین آب و گلست

در صبح وصال دولتش خندانیم

تو بحر لطافتی و ما همچو کفیم

آنسوی که موج رفت ما آنطرفیم

آن کف که به خون عشق آلودستی

بر ما میزن که بر کفت همچو دفیم

جانرا که در این خانه وثاقش دادم

دل پیش تو بود من نفاقش دادم

چون چند گهی نشست کدبانوی جان

عشق تو رسید و سه طلاقش دادم

جانی که در او دو صد جهان میدانم

گوئیکه فلانست و فلان میدانم

او شاهد حضرتست و حق نیک غیور

هر چشم که بسته گشت از آن میدانم

چندانکه به کار خود فرو می‌بینم

بی‌دیده‌گی خویش نکو می‌بینم

با زحمت چشم خود چه خواهم کردن

اکنون که جهان به چشم او می‌بینم

چون تاج منی ز فرق خود افکندیم

اینک کمر خدمت تو بربندیم

بسیار گریستیم و هجران خندید

وقت است که او بگرید و ما خندیم

چون مار ز افسون کسی می‌پیچم

چون طرهٔ جعد یار پیچاپیچم

والله که ندانم این چه پیچاپیچست

این میدانم که چون نپیچم هیچم

چون می‌دانی که از نکوئی دورم

گر بگریزم ز نیکوان معذورم

او همچو عصا کش است و من نابینا

من گام به خود نمیزنم مأمورم

حاشا که ز زخم تیر و خنجر ترسیم

وز بستن پای و رفتن سر ترسیم

ما گرم روان دوزخ آشامانیم

از گفت و مگوی خلق کمتر ترسیم

خواهم که به عشق تو ز جان برخیزم

وز بهر تو از هر دو جهان برخیزم

خورشید تو خواهم که بیاران برسد

چون ابر ز پیش تو از آن برخیزم

خود راز چنین لطف چه مانع باشیم

چون صنع حقیم پیش صانع باشیم

در مطبخ چرخ کاسه‌ها زرین‌اند

حاشا که به آب گرم قانع باشیم

خیزید که تا بر شب مهتاب زنیم

بر باغ گل و نرگس بیخواب زنیم

کشتی دو سه ماه بر سر یخ راندیم

وقت است برادران که بر آب زنیم

در آتش خویش چون دمی جوش کنم

خواهم که دمی ترا فراموش کنم

گیرم جانی که عقل بیهوش کند

در جام درآئی و ترا نوش کنم

در باغ شدم صبوح و گل می‌چیدم

وز دیدن باغبان همی ترسیدم

شیرین سخنی ز باغبان بشنیدم

گل را چه محل که باغ را بخشیدم

در بحر خیال غرقهٔ گردابم

نی بلکه به بحر می‌کشد سیلابم

ای دیده نمی‌خواب من بندهٔ آنک

در خواب بدانست که من در خوابم

در چنگ توام بتا در آن چنگ خوشم

گر جنگ کنی بکن در آن جنگ خوشم

ننگست ملامت بره عشق ترا

من نام گرو کردم و با ننگ خوشم

در دور سپهر و مهر ساقی مائیم

سرمست مدام اشتیاقی مائیم

در آینه وجود کردیم نگاه

مائیم و نمائیم که باقی مائیم

در چشمهٔ دل مهی بدیدیم به چشم

ز آن چشمه بسی آب کشیدیم به چشم

ز آن روز بگرد گرد آن چشمهٔ دل

مانندهٔ دل، همی دویدیم به چشم

در عالم گل گنج نهانی مائیم

دارندهٔ ملک جاودانی مائیم

چون از ظلمات آب و گل بگذشتیم

هم خضر و هم آب زندگانی مائیم

در عشق تو گر دل بدهم جان ببرم

هرچه بدهم هزار چندان ببرم

چوگان سر زلف تو گر دست دهد

از جمله جهان گوی ز میدان ببرم