مشکین رسنت چو پردهٔ ماه شود

بس پرده‌نشین که ضال و گمراه شود

ور چاه زنخدانت ببیند یوسف

آید که بر آن رسن در این چاه شود

مطرب خواهم که عاشق مست بود

در کوی خرابات تو پابست بود

گر نیست بود شاه و گر هست بود

یارب بده آن کس که ازین دست بود

معشوقه چو آفتاب تابان گردد

عاشق به مثال ذره گردان گردد

چون باد بهار عشق جنبان گردد

هر شاخ که خشک نیست رقصان گردد

معشوقه خانگی بکاری ناید

کو عشوه نماید و وفا ننماید

معشوقه کسی باید کاندر لب گور

از باغ فلک هزار در بگشاید

مگذار که غصه در میانت گیرد

یا وسوسه‌های این جهانت گیرد

رو شربت عشق در دهان نه شب و روز

زان پیش که حکم حق دهانت گیرد

مگذار که وسوسه زبونت گیرد

چون مار به حیله و فسونت گیرد

تا آن مه بی‌چون کند آهنگ گرفت

حیران شود آسمان که چونت گیرد

من بندهٔ آن قوم که خود را دانند

هردم دل خود را ز علط برهانند

از ذات و صفات خویش خالی گردند

وز لوح وجود اناالحق خوانند

من بندهٔ یاری که ملالش نبود

کانرا که ملالست وصالش نبود

گوئیکه خیالست و ترا نیست وصال

تا تیره بود آب خیالش نبود

من بی‌خبرم خدای خود میداند

کاندر دل من مرا چه میخنداند

باری دل من شاخ گلی را ماند

کش باد صبا بلطف می‌افشاند

من چوب گرفتم به کفم عود آمد

من بد کردم بدیم مسعود آمد

گوید که در صفر سفر نیکو نیست

کردم سفر و مرا چنین سود آمد

مه را طرفی به ماه رو می‌ماند

چیزیش بدان فرشته خو می‌ماند

نی نی ز کجا تا به کجا مه که بود

جان بندهٔ او بدو خود او می‌ماند

مه‌رویان را یکان یکان برشمرید

باشد به غلط نام مه ما ببرید

ای انجمنی که در پس پرده درید

بر دیدهٔ پر آتش من در گذرید

می‌آ ید یار و چون شکر میخندد

وز مرتبه بر شمس و قمر میخندد

این یک نظری که در جهان محرم او است

هم پنهانی بدان نظر می‌خندد

می‌جوشد دل که تا به جوش تو رسد

بی‌هوش شده است تا به هوش تو رسد

می‌نوشد زهر تا بنوش تو رسد

چون حلقه شده است تا بگوش تو رسد

می‌گوید عشق هرکه جان پیش کشد

صد جان و هزار جان عوض بیش کشد

در گوش تو بین عشق چها میگوید

تا گوش کشانت بسوی خویش کشد

نی آب روان ز ماهیان سیر شود

نی ماهی از آن آب روان سیر شود

نی جان جهان ز عاشقان تنگ آید

نی عاشق از آن جان جهان سیر شود

گر راه روی راه برت بگشایند

ور نیست شوی به هستیت بگرایند

ور پست شوی، نگنجی در عالم

وانگاه تو را بی تو به تو بنمایند

و هو معکم از او خبر می‌آید

در سینه از این خبر شرر می‌آید

زانی ناخوش که خویش نشناخته‌ای

چون بشناسی دگر چه در می‌آید

هان ای دل خسته وقت مرهم آمد

خوش خوش نفسی بزن که آن دم آمد

یاریکه از او کار شود یاران را

در صورت آدمی به عالم آمد

هر جا به جهان تخم وفا برکارند

آن تخم ز خرمنگه ما می‌آ رند

هرجا ز طرب ساز نی بردارند

آن شادی ماست آن خود پندارند