جان چو سمندرم نگاری دارد

در آتش او چه خوش قراری دارد

زان بادهٔ لبهاش بگردان ساقی

کز وی سر من عجب خماری دارد

جان را جستم ببحر مرجان آمد

در زیر کفی قلزم پنهان آمد

اندر دل تاریک به راه باریک

رفتم رفتم یکی بیابان آمد

جان روی به عالم همایون آورد

وز چون و چگونه دل به بیچون آورد

آن راز که تاکنون همی بود نهان

از زیر هزار پرده بیرون آورد

جان کیست که او بدیده کار تو کند

یا دیده و دل که او شکار تو کند

گر از سر گور من برآید خاری

آن خار به عشق خار خار تو کند

جان محرم درگاه همی باید برد

دل پر غم و پر آه همی باید برد

از خویش به ما راه نیابی هرگز

از ما سوی ما راه همی باید برد

جانم ز هواهای تو یادی دارد

بیرون ز مرادها مرادی دارد

بر باد دهم خویش در این بادهٔ عشق

کاین باده ز سودای تو بادی دارد

جانیکه در او از تو خیالی باشد

کی آن جان را نقل و زوالی باشد

مه در نقصان گرچه هلالی باشد

نقصان وی آغاز کمالی باشد

جائیکه در او چون نگاری باشد

کفر است که آنجای قراری باشد

عقلی که ترا بیند و از سر نرود

سر کوفته به که زشت ماری باشد

جز دمدمهٔ عشق تو در گوش نماند

جان را ز حلاوت ازل هوش نماند

بی‌رنگی عشق رنگها را آمیخت

وز قالب بی‌رنگ فراموش نماند

جز صحبت عاشقان و مستان مپسند

دل در هوس قوم فرومایه مبند

هر طایفه‌ات بجانب خویش کشند

زاغت سوی ویرانه و طوطی سوی قند

چشمت صنما هزار دلدار کشد

آن غمزه‌ی زیر او همه زار کشد

شاهان زمانه خصم بر دار کنند

آن نرگس بیدار تو بی دار کشد

چشم تو هزار سحر مطلق دارد

هر گوشه هزار جان معلق دارد

زلفت کفر است و دین رخ چون قمرست

از کفر نگر که دین چه رونق دارد

چشمی که نظر بدان گل و لاله کند

این گنبد چرخ را پر از ناله کند

میهای هزارساله هرگز نکنند

دیوانگیی که عشق یکساله کند

جودت همه آن کند که دریا نکند

این دم کرمت وعده به فردا نکند

حاجت نبود از تو تقاضا کردن

کز شمس کسی نور تقاضا نکند

جوزی که درونش مغز شیرین باشد

درجی که در او در خوش آیین باشد

چندین ز حسد شکستن آن مطلب

گر بشکنیش هزار چندین باشد

چون بدنامی بروزگاری افتد

مرد آن نبود که نامداری افتد

گر در خواهی ز قعر دریا بطلب

کان کف باشد که بر کناری افتد

چون خمر تو در ساغر ما در ریزند

پنهان شدگان این جهان برخیزند

هم امت پرهیز ز ما پرهیزند

هم اهل خرابات ز ما بگریزند

چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد

جان در لب تو چو دیدهٔ میم افتاد

نمرود صفت ز دیدگان رفت دلم

در آتش سودای براهیم افتاد

چون دیده برفت توتیای تو چه سود

چون دل همه گشت خون وفای تو چه سود

چون جان و جگر سوخت تمام از غم تو

آنگاه سخنان جانفزای تو چه سود

چون روز وصال یار ما نیست پدید

اندک اندک ز عشق باید ببرید

میگفت دلم که این محالست محال

سر پیش فکنده زیر لب میخندید