جواهری که بیفتد زساعدِ قلمش

برند دست بدستش برای گردن حور

زشت زشتست در ولایت شاه

گرگ بر تخت و یوسف اندر چاه

بد شود تن، چو دل تباه شود

ظلم لشکر ز جور شاه شود

در دست منی دست نیارم بتو برد

دردا که در آب تشنه می‌باید مرد

زین نادره‌تر کجا بود هرگز حال‌؟

من تشنه و پیش من روان آب زلال

أَرَی مَاءً وَ بی عَطَشٌ شَدِیدٌ

وَ لَکِن لَا سَبیلَ إِلی الوُرُودِ

نای و چنگی که گربگان دارند

موش را خود به رقص نگذارند

از رعیّت شهی که مایه ربود

بن دیوار کند و بام اندود

شاه را از رعیّتست اسباب

کام دریا ز جوی جوید آب

ملک ویران و گنج آبادان

[...]

گر دل ز تو اندیشهٔ بهبود کند

جان در سر اندیشهٔ خود زود کند

آنجا که رسید، اگر عنان باز کشد

خود راومر اهزار غم سود کند

مرین راه را چون بپایان برند؟

که در منزل اوّلش جان برند

شکر گوی از پی زیادت را

عالم الغیب و الشّهادت را

کوست بی‌رنگ و خامه و پرگار

نعمت و شکرگوی و شکرگزار

گردِ دریا ورود جیحون گرد

ماهی از تابه صید نتوان کرد

آدمی گرچ بر زمانه مهست

ز آدمی خام دیوِ پخته بهست

من ندیدم سلامتی ز خسان

گر تو دیدی سلام من برسان

اینک می‌بینم به بیداری‌ست یا رب یا به خواب‌؟

خویشتن را در چنین نعمت پس از چندین عذاب

کفل گرد چون گوی چوگانئی

زحل پیکری، زهره پیشانئی

بنشست و هزار گونه باد اندرسر

سودایِ هزار کیقباد اندر سر

چون پلنگی شکار خواهد کرد

قامتِ خویشتن نزار کند

پیشِ دانا زبانِ شدّت دی

قصّه راحتِ بهار کند

جایی رسیده‌ای که نبیند محیطِ تو

گر سوی چرخ بر شود اندیشه سالها

روزی که روزگار بنایِ تو می‌نهاد

ناهید رودها زد و خرشید فال‌ها

کاری که نه کارِ تست، مسپار

راهی که نه راهِ تست، مسپر

گفتم که به سایهٔ تو خرشید شوم

نه آنک چو عود آیم و چون بید شوم

نومید دلیر باشد و چیره‌زبان

ای دوست، چنان مکن که نومید شوم

سپاس آفرینندهٔ پاک را

که گویا و بینا کند خاک را