زلف تو که دید آن بصورت ماری

گرد شکر تو مور خط بسیاری

در زیر کلاه حلقه شد تا باری

از وی نرسد بهیچ مور آزاری

بر رغم من ار گرفته بودی یاری

آنگه که زرم نبود گفتم: آری

امروز چه عذرست و چه گویم باری؟

زر با من و تو بادگری، خوش کاری !

زلفی که بدوست هر دلی را کاری

در زیر کلاه کرد پنهان ، آری

زان می ترسد که زلف هندو شکلش

برحقۀ لعل او زند یکباری

زلفی که چو روز من سیه می داری

بر پای دلم بی گه و گه می داری

دانی که دل من دل شیران دارد

ز آتش بدو زنجیر نگه می داری

گر باز آیی دلم بمن باز آری

هوشم بدل و روان بتن باز آری

جانی که ز تن برفت اگر رای کنی

ازنیمه رهش بیک سخن بازآری

بر شخص تو چون کرد زیان بیماری

زین پس نرهد از تو بجان بیماری

زین بی رسمی که با تو بیماری کرد

افتاد ز چشم نیکوان بیماری

هر لحظه به دیگر نظرم می نگری

من راست تر و تو کژترم می نگری

گفتی که دورویی، این غلط از من نیست

لکن تو بچشم دیگرم می نگری

ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری

دل می دهدت که لب ز هم بر گیری؟

وی نرگس شوخ دیده بی چهرۀ او

چشم آب نگیردت که ساغر گیری؟

چشمت بکر شمه از سر طنازی

دی گفت شبی بوصل من پردازی

گویی که درین چه دیده باشد چشمت

جز آنکه همی کند بمردم بازی؟

ای کرده رخت بماه و اختر بازی

وی عادت من در ره تو سر بازی

در چنبر باد زلفکان تو چنانک

زنگی بچگان کنند چنبر بازی

شادی مطلب دلا برو شاد بزی

تن در غم گردون ده و آباد بزی

از هر چه ز تو برید خواهد فردا

امروز ببر بنقد و آزاد بزی

در بند جهان مباش و آزاد بزی

و ز باده خراب گرد و آباد بزی

تا زنده یی از مرگ نباشی ایمن

یکباره بمیر و تا ابد شاد بزی

زیبد اگر از تنگدلی بگریزی

در خرّمی و عیش فراخ آویزی

هم باده، گرت بجان ستانی میلست

هم جرعه ، اگگر دل دهدت خون ریزی

گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی

همت ننهم چو دیگران برچیزی

با حوصلۀ فراخ قانع شده ام

از تنگ دهان تو بکمتری چیزی

هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی

یک ساعتی از راه جفا بر خیزی

با من بمراد دل دمی بنشینی

یک ره ز سر گذشته ها برخیزی؟

ما راست دلی که نیست خالی نفسی

هر گوشۀ او ز سر صاحب هوسی

چون آیینه ییست ور بجویند بسی

جز خویشتن اندرو نبینند کسی

درجنگ ترا بیازمودیم بسی

همچون سپهرخودی فگنده ...سی

شمشیر توعورتست پنداری،ازآن

هرگز نکنی برهنه درروی کسی

چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی

یا ممدوحی که باشدم ناموسی

من نیز برای دفع هر افسوسی

اندر خور وقت می کنم سالوسی

زین گونه که تو بدل ربایی فاشی

عاشق خواهی ز سنگ صد بتراشی

معشوقی تو بعشق کس نیست گرو

خود هم تو سزد که عاشق خود باشی

با دل گفتم تو باری آخر نیکی

از من دوری به یار من نزدیکی

دل گفت که با دهان و زلفش عمریست

تا می سازم بتنگی و تاریکی