بوی دم عشق از نفس نی بشنو

وانگه صفت عالم لاشی بشنو

اسرار وجود خویش در پردهٔ راز

چون دف همه گوش باش و از نی بشنو

بشنو که نی اسرار نهان می گوید

سوزی که بود درون جان می گوید

شد جمله دهان و راز دل می گوید

از نی بشنو که بی زبان می گوید

نی نکتهٔ عشق را زجان می گوید

سرّی است که بی کام و زبان می گوید

در روز الست قطره ای نوشیده است

این جمله به گستاخی آن می گوید

سالک چو مدام از خودی خود خیزد

نی چون جهلا در حرکت آویزد

بی قطع مسافت چو سفر باید کرد

آواز نیش ز جا چرا انگیزد

با نی گفتم تو را که فریاد زکیست

بی هیچ زبان ناله و فریاد زچیست

گفتا زشکر لبی بریدند مرا

بی ناله و فریاد نمی شاید زیست

نی گفت سر نالهٔ من آن داند

در عشق که او زبان لالان داند

بی جرمم اگر زبان بریدند مرا

معشوق زبان بی زبانان داند

نی بر سر آب و جویها می روید

واندر طلب عشق خدا می پوید

نی زن چو زعشق یک دم او را بدمد

بنگر که چگونه سرّها می گوید

هر ناله که نی زپرده بیرون آرد

سرّی است که اندر دل محزون آرد

وآن کس که جماد است و درو ذوقی نیست

آواز نیش در حرکت چون آرد

ای قول تو چون زنگله در عالم فاش

ورنه به عراق در خراسان می باش

آهنگ به رومی و حسینی می کن

در پردهٔ راست نغمه ای هم بخراش

ما بر لگن عشق سواریم چو شمع

نقش همه کس فراپذیریم چو شمع

عشّاق قلندریم و شرط است که ما

آن شب که نسوزیم بمیریم چو شمع

شمعم که چو خاطرم مشوّش گردد

سررشتهٔ جانم همه آتش گردد

چون سوز رها کنم بمیرم حالی

می سوزم تا وقت دلم خوش گردد

شمعی که مبارز است و تمکین دارد

بر پشت لگن زچابکی زین دارد

گفتم که چرا زرد رخی؟ گفت مرا

فرهاد دلم فراق شیرین دارد

شمعا هستی به سوختن ارزانی

تا بی رخ معشوق چرا خندانی

هر چند سرت به گاز برمی دارند

برمی آری سری، زهی پیشانی

ای شمع هوای دلفروزی داری

شب زنده هم از برای روزی داری

تا صبح از آرزوی شیرین لب او

از گریه میاسای که سوزی داری

ای خواجه اگرتو نوش لبها بینی

آشفته بسی خواب که شبها بینی

اندر سحری که راز دلها گویند

تو خفته مباش تا عجبها بینی

در هستی اگر به عمر نوحی برسی

در هر نفسی زو به فتوحی برسی

عمری باید که شب به روز آری تو

باشد که تو صبحی به صبوحی برسی

خواهی که برین قصّهٔ مشکل برسی

وز عالم گل به عالم دل برسی

تو خفته و پاکشیده ای بی حاصل

وانگه خو[ا]هی که شب به منزل برسی

از کار برفته چونک با کار شوی

از هر چه تو کرده ای تو بیدار شوی

امروز تو خفته ای از آنی فارغ

فردات کند غصّه که بیدار شوی

دوش از سر خستگی مرا خواب ربود

ناگه صنمم خیال چون ماه نمود

خوش خوش به عتاب گفت در خواب شدی

شرمت بادا که عشق تو هیچ نبود

جا[ئ]ت سلیمان یوم العرض قبّرةٌ

اتت برجل جراد کان فی فیها

ترنّمت بلطیف القول اذ نطقت

انّ الهدایا علی مقدار مُهدیها