آن کس که دلی را به تو آسان بدهد

جان نیز به حق کز بُن دندان بدهد

من عاشق صادق تو آن را دیدم

کز عشق تو آهی زند و جان بدهد

عشّاق کجا زبوی و رنگ اندیشند

یا از غم هجر و دل تنگ اندیشند

گفتی که شود نام نکو در سر عشق

کی دل شدگان زنام و ننگ اندیشند

در بیشهٔ عشق شیربازی نبود

انصاف که کار عشق بازی نبود

هرگه که دو اهل دل به هم بنشینند

شاهد باشد ولیک بازی نبود

وه وه که دلم به غم گرفتار افتاد

در دام ستمگر و جگرخوار افتاد

با او بنسازم چه کنم بگریزم

عشق است نه بازی چه کنم کار افتاد

عشقت صنما به زور و زر برناید

بی درد دل و خون جگر برناید

در عشق تو سرمایهٔ تو یک نفس است

ترسم که فروشود دگر برناید

هر دل که زعشق او امانش نبود

جز بر در شاهد آستانش نبود

فی الجمله سماعی که درو شاهد نیست

مانند بتی بود که جانش نبود

در کوی تو هیچ کس ره آسان نبرد

جز شیفتهٔ بی سر و سامان نبرد

و آن کس که به دام عشق تو پای نهاد

تا سر ندهد زدست تو جان نبرد

عشق آن نبود که آرزو می زاید

وز خط خوش و خال نکو می زاید

در حجرهٔ امکان تو زان سوی دو کون

شمعی است کی نور عشق ازو می زاید

مخلوق زعاشقی نشان چون یابد

کز روح سبک شخص گران چون یابد

عشق آتش تیز است و تو کاه [و] کبریت

کبریت و کَه از آتش امان چون یابد

زاول که مرا عشق نگارم بُر بود

همسایهٔ من زنالهٔ من نغنود

و اکنون کم شد ناله و عشقم افزود

آتش که همه گرفت کم گردد دود

افسوس که عمر رفت در گفت و شنید

وز نور وصال پرتوی نیست پدید

از عشق و حدیث عشق گویی ما را

بیش از هوسی و گفت و گویی نرسید

کرده است مرا عشق تو زان گونه شکار

کز مستی عشق تو نگردم هشیار

گر من منم و غم غم عشقت ناچار

سر در سر کار تو کنم آخر کار

با عشق تو چون فتاده ما را سروکار

گو بر سر ما تیر ملامت می بار

دست من و دامن تو امشب تا روز

امشب من [و] وصل یار و فردا سر[و] دار

در عشق تو دل را نبود هیچ فتور

از سایهٔ تست چشم جانم پرنور

در پای تو میرم به یقین آخر کار

در پای تو مرده به که از چشم تو دور

ای دل بر یار گر نمی یابی بار

پادار وزو تو سر مگردان زنهار

کاندر ره عشق چون ثباتت باشد

ناچار به مقصود رسی آخر کار

عشق تو کزو رمند مردان چون شیر

مردی ورزد زجان خود آمده سیر

من خود دانم که نیستم مرد تو لیک

بیچاره نوازی توَم کرد دلیر

هر دل که غم عشق تو را گشت شکار

با کعبه و بتخانه ندارد پیکار

چون در ره عشق کفر و دین یک رنگ اند

بتخانه و کعبه را در آن راه چه کار

تا چند حدیث قامت و زلف و عذار

تا کی باشی تو طالب بوس و کنار

گر زانک نئی دروغ زن عاشق وار

در عشق آویز و آرزو را بگذار

عشق آفت نقصان نپذیرد هرگز

وین آینه زنگار نگیرد هرگز

هرگه که دل از دوست جفایی بیند

بیمار شود ولی نمیرد هرگز

گر در ره عشق او نباشی سرباز

زنهار مکن حدیث عشقش آغاز

گر روشنیی می طلبی همچون شمع

پروانه صفت تو خویشتن را درباز