دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست

از خاک درم دیدهٔ تو دور چراست

دل گفت که ای جان من آن زهره کراست

کز خاک در توتیا آرد خواست

هرگه که غمی ملازم دل شودت

یا تنگ دلی تمام مایل شودت

از حال کسی دگر نباید پرسید

تا خوش دلی تمام حاصل شودت

جان بر سر عشق پای فرسود ای دل

بر ما در هر حادثه بگشود ای دل

اکنون که فراق روی بنمود ای دل

زنده به کدام جان توان بود ای دل

از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل

وز هجر تو جز صبر نیندوزد دل

افسوس که درد دل از اندازه گذشت

بر درد دل منت نمی سوزد دل

ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل

یاد تو دوای دل شوریدهٔ دل

من می دهم انصاف که افسوس بود

سودای تو در دماغ پوسیدهٔ دل

در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل

تا فایده چیست ای پسندیدهٔ دل

در خدمت خلق صحبت عامی چند

آن جمله بود اساس در دیدهٔ دل

قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل

تا مهر دگر کسی نگنجد در دل

این طرفه تر است کار ماند مشکل

نه دل سرما دارد و نه ما سر دل

در فکرت جان راه بیاموز ای دل

صد شمع زنور دل برافروز ای دل

غافل منشین چو شمع می سوز ای دل

کز پهلوی ما می گذرد روز ای دل

روزی زقضای آسمانی ای دل

باشد که نکو شود چه دانی ای دل

تا در غم رنج بی کرانی ای دل

خوش باش که آن چنان نمانی ای دل

چون رفت ز روز عمر من آب ای دل

زین بیش مگو به لهو بشتاب ای دل

از دست برفت عمر دریاب ای دل

ور مرده نئی درآی از خواب ای دل

با راهرو گفت خسته می دار ای دل

یا ما به امید بسته می دار ای دل

ما را به شکستگان نظرها باشد

ما را خواهی شکسته می دار ای دل

دل را شود از دیده فرو پای به گل

وز دست دل و دیده شود خون حاصل

حالی است بدیع و کار و باری مشکل

دل آفت دیده است و دیده غم دل

با دل گفتم چیست بگو تدبیرم

کز آرزوی وصال تو می میرم

دل گفت که لاف می زنی با من نیز!

دستار چه از روی طبق برگیرم؟

تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد

دل داده دلم ندید زان رو دل داد

دلدار دلم چون دل دلدارم دید

هم دلش به دلخوشی دلم را دل داد

با دل گفتم که این چه زیر و زبری است

میل تو مدام سوی شاهد از چیست

دل گفت مرا چونک در او می نرسم

بی سایهٔ او بگو که چون شاید زیست

با دل گفتم تو را چه می رنجاند

کز فعل تو روی عقل می گرداند

دل گفت که عقل پنبه گیرد امشب

کامشب نه به شبهای دگر می ماند

از دل همه ساله درد حاصل باشد

از درد گزیر نیست چون دل باشد

و آن را که زدرد بی نصیب است چو من

هم دل باشد ولیک غافل باشد

با دل گفتم مشکلت آسان نشود

با یار سر تو هرگز آسان نشود

باری سر خویش گیر ازو دست بدار

دل گفت همه شود ولی آن نشود

آن یار که منزلگه او قلب آمد

مردانه بدیدمش که در قلب آمد

پنداشتمش که هست چون زر بعیار

چون بر محک دل زدمش قلب آمد

با دل گفتم هزار افسانه به عقل

تا بوک نگاه دارد او خانه به عقل

شد خانهٔ نام و ننگ ویران و هنوز

می ننشیند این دل دیوانه به عقل