گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش

یا از بر خویشتن برون افکنمش

گر دیده به غیر تو به کس در نگرد

یا پُر کنمش زخون و یا بَر کنَمش

یا رب چه خوش است زلف خم در خم او

و آن عارض چون شیر و می اندر هم او

شد زنده دل مردهٔ اوحد زدمش

بی شک دم عیسوی است امشب دم او

آنی که فلک با تو درآید به طرب

گر آدمئی شیفته گردد چه عجب

جز بندگی تو من نخواهم کردن

خواهی بطلب مرا و خواهی مطلب

دردا که درون صفه ما را ره نیست

و افسوس که سوی وصل ره کوته نیست

ای بس که گذشت صبحها از من و تو

وز سرّ صبوح این دل ما آگه نیست

ای دل صفت جمال او نتوان گفت

وز مرتبهٔ کمال او نتوان گفت

هر چند مقرّبی ولی از هیبت

هرگز سخن وصال او نتوان گفت

گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است

برجستن و بانگ داشتن شیدایی است

تو معذوری که این چنین سَودا را

آن کس داند که همچو من سودایی است

تا قسم من سوخته خود حرمان است

یا خود غم عشق درد بی درمان است

القصّه به هر کسی که در می نگرم

همچون من پای بسته سرگردان است

آنها که زاصل عقل سرگردانند

بر آتش خشم آب حلم افشانند

در جُستن نقطهٔ وفا چون پرگار

پابرجایند اگر چه سرگردانند

آنها که سرانند به سرگردانند

با سر زسری خویش سرگردانند

سررشتهٔ مقصود به دست کس نیست

در پای مراد جمله سرگردانند

کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد

کو جان که بدو دلی بشاید پرورد

کو عقل کزو قصّه توان کوته کرد

کو صبر که من پای نشانم در درد

دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند

جان داده و غم بستده تا خود چه کند

از حالت خود نشان نمی دانم داد

کاری است به هم برشده تا خود چه کند

تا عشق توَم سلسله می جنباند

کو عقل و کجا صبر که برجا ماند

سرگردانان در ره تو بسیارند

کس نیست که سررشتهٔ خود می داند

خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد

واین واقعه از حدّ من افزون باشد

در دریایی فکندیم بی پایان

وآنگه گویی غرقه مشو، چون باشد؟

در هیچ سری مایهٔ اسراری نه

کس را خبر از اندک و بسیاری نه

هر طایفه ای گرفته کاری بر دست

و آنگاه به دست هیچ کس کاری نه

هر دل نبود قابل اسرار خدا

در هر کویی نگنجد ابرار خدا

هستند عقول یکسر ار درنگری

سرگشته و واله شده در کار خدا

از کتم عدم چون که برون افتادم

در چاه وجود سرنگون افتادم

هر دم به وجود خویش با خود گویم

من کیستم؟ این چه جاست؟ چون افتادم؟

در من نگرم زپای تا سر هیچم

چون ذرّه بر مهر منوّر هیچم

نه عقل نه دل نه صبر نه حال نه مال

حاصل همه این است که من بر هیچم

ای دوست بیا و غم بی حاصل بین

تشویش دل و خرابی منزل بین

در منزل سالوس و محال و هوس است

از بهر خدا بیا و حال دل بین

یا روی دلم به سوی دیگر گردان

یا مقصد خود مرا میسّر گردان

گه عاشق و گه عشق و گهی معشوقه

معذورم دار اگر شوم سرگردان

گویند مرا چرا شدی سودایی

آن به که کنی به صبر پابرجایی

صد عقل فدای این چنین سودا باد

صد صبر فدای این چنین رسوایی