با صدق تو زخم همچو مرهم باشد

با صدق مرا انده دل کم باشد

اندر ره حق اگر تو صادق باشی

ملک دو جهان تو را مسلّم باشد

ای دل سررشتهٔ اَمَل کوته کن

خود را زبد و نیک جهان آگه کن

اول قدمی به صدق اندر ره نه

وانگاه حدیث رهروان کوته کن

گر مایهٔ همت است در گوهر تو

الّا به خدا فرونیاید سر تو

گرد دَرِ حق طواف کن از سر صدق

تا کعبه کند طواف گردِ در تو

تا یوسف دل را نکنی از بن چاه

یعقوب خرد ضریر باشد در راه

خواهی که عزیز مصر باشی در جاه

از عشق کمر ببند و از صدق کلاه

صدق است که مرد را همی بخشد جان

از صدق بود همیشه دشوار آسان

ای دوست در آن کوش که صادق باشی

از صدق ملک شود حقیقت انسان

گر قصد کنی به رفتن راه وصال

صدقی باید رفیق تو در همه حال

علم است و عمل زاد تو لیکن با صدق

بی صدق عمل خسار و علم است وبال

از صدق رهانی دل خود را از حیف

وز صدق رهانی سر خود را از سیف

شاید که تو حدّ صدق از من پرسی

دانی چه بود صدق نگویی کم و کیف

گر یک نفس آن جان و جهان بتوان دید

عیش خوش و عمر جاودان بتوان دید

در آینهٔ رخش که روشن بادا

گردم بزنی صورت جان بتوان دید

روخانه برو که شاه ناگاه آید

ناگاه آید برون آگاه آید

خرگاه وجود خود زخود خالی کن

چون خالی شد شاه به خرگاه آید

رسمی است میان اهل دل دیرینه

کز کینه تهی کنند دایم سینه

در دل همه حلم و بردباری باید

صاحبدل ریش سینه اندر کینه

ای دل نه تویی که در صفایی نرسی

وز خوی بدت به آشنایی نرسی

خورد و خورش ارچه عادت تست بدان

هرگز تو بدین صفت به جایی نرسی

نه هر که میان ببندد از کفار است

یا هر زاهد زسبحه برخوردار است

چون دل به صفای حق نباشد روشن

در گردن شیخ طیلسان زنّار است

طعم وحدت بدین دو تویی بخشی

پا بستهٔ بند و گفت و گویی بخشی

یک دل داری به صد هوس آلوده

وانگه زصفا نصیب جوییِ بخشی

از راه صفا هر که نصیبی یابد

هرگز به جواب هیچ بد نشتابد

هرگه که زقلّتین فزون گردد آب

هر جا که کدورتی بود برتابد

تا تعبیهٔ عشق مصفّا نشود

فکر تو به از لؤلؤ لالا نشود

تا پردهٔ اسرار به هم برندری

ادراک تو بر عالم اعلا نشود

سجاده به روی آب انداخته گیر

خود را به نماز و روزه بگداخته گیر

چون حجرهٔ باطنت مصفّا نبود

پر نقش و نگار گلخنی ساخته گیر

شرط است مرا زخویشتن برگشتن

با هر که کم از من است همسر گشتن

نابالغی مرا مشوّش نکند

دون القلتین است مکدّر گشتن

بر مردم اهل گر بد و نیک آید

گه بسته شود کار و گهی بگشاید

غم در دل تو حامله ورجای گرفت

دلتنگ مشو بوک به شادی زاید

کاری که فروبندد و رخ ننماید

دلتنگ مشو که عاقبت بگشاید

یاقوت همی قیمت از آن افزاید

کز سنگ به روزگار بیرون آید

در محنت اگر چه صبر ایّوبی به

چون عشق به روی تست مغلوبی به

هرگاه که از حجاب بیرون آیی

ناچیز شود وجود محجوبی به