تا خواجه زنور خویش منفک نشود

در عالم اهل دیده بی شک نشود

رو دیده به دست آر که اسرار خدا

با عقل مزوِّر تو مدرَک نشود

در عالم عشق هر که را یار بود

صندوق وجودش همه اسرار بود

با این همه گر زخود نشانی بدهد

در حال مقامش رسن و دار بود

عقل از ره تو حدیث افسانه برد

در کوی تو ره مردم بیگانه برد

هر لحظه چو من هزار دل سوخته را

سودای تو از کعبه به بتخانه برد

او را زدرون خانه دردی باید

کز قصّه شنیدن این گهر نگشاید

در خانه اگر تو را بود چشمهٔ آب

به از رودی که از آن زجایی آید

در بادیهٔ وصال آن شهره نگار

جانبازانند عاشقان رخ یار

مانندهٔ حلّاج انا الحق گویان

و از هر کنجی هزار سر بر سرِ دار

افتاد مرا با سر زلفین تو کار

عیبم مکن و به کار خویشم بگذار

اندر سر زلف تو دلی گم کردم

جویای دل خودم مرا با تو چکار

هر دل که خبردار شد از اسرارش

گر نور بود سوخته شد در نارش

گر شبه سلامتی کسی را بینی

زان است که او بی خبر است از کارش

کو دل که بگوید نفسی اسرارش

کو گوش که بشنود دمی گفتارش

معشوقه جمال می نماید شب و روز

کو دیده که تا برخورد از دیدارش

زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش

غافل منشین و گم مکن عمر به لاش

خواهی که شود بر تو همه سرّی فاش

با خود می باش و با خود البتّه مباش

چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش

تا نقش سه صفّه رو نماید زصفاش

هستی تو چهار صفّهٔ چین علوم

یا قابل نقش باش یا آینه باش

این راز درونی مشمر کاری خُرد

کاینجای نه صاف می گذارند نه دُرد

دنیا داری و عاقبت خواهی بُرد

این به باشد چو عاقبت خواهی مُرد

در دل سخنت چو جان نگه می دارم

خون می خورم و زبان نگه می دارم

با دل سخن وصل تو می گویم از آن

جان را به اومید آن نگه می دارم

از بهر شناختن نکو کن خود را

زیرا که سزا نکو بود نیکو را

بس نادره رسمی است که در راه طلب

تا بی تو نباشی نشناسی او را

واقف نشود کسی بر اسرار قضا

بس بوالعجب است کار و بازار قضا

در کوی حقیقت همگان معذورند

کس نیست که او نیست گرفتار قضا

در مطبخ عشق پاکبازان قضا

کردند به غربیل بد از نیک جدا

از چشمهٔ غربیل فروشد مقصود

مستی همه بر سر آمد اینک من و ما

کار قدر از چون و چرا بیرون است

چونی و چرایی زصفا بیرون است

آن کس که به یک حرف زما برگردد

خطّش در کش کز خط ما بیرون است

بنیاد وجود سخت سست افتاده است

وین قابض روح نیک چست افتاده است

با کیست خصومت که حوادث را نیز

بستست که از روز نخست افتاده است

نیکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندر ره دین

چرخ از تو هزار بار سرگشته تر است

نقاش ازل چو نقشها می پرداخت

کس نقش سعادت از شقاوت نشناخت

امروز هر آنک از پی مقصودی تاخت

آن یافت که دی قدر برای او ساخت

سرّ قدر از جهانیان پنهان است

آن سر به طریق عقل نتوان دانست

در جستن آن نقطه که مقصود آن است

چون دایره هرک هست سرگردان است