نه غیر تو را با تو اثر میبینم

نه غیر تو من هیچ دگر میبینم

هر لحظه مرا به صبر میفرمایی

صبر از تو ز کافری بتر میبینم

در بند نیم ز هیچ کس میدانی

در دردِ توام به صد هوس میدانی

گر هستم و گر نیستم آنجا که منم

خالی نیم از تو یک نفس میدانی

چون راه تو را هیچ سر و پایان نیست

این درد من سوخته را درمان نیست

بر روی تو جان بدادنم آسان است

بی روی تو صبرکردنم آسان نیست

گر دل خواهی بیا و بپذیر و بگیر

دل شیفته شد بیار زنجیر و بگیر

ور در خور حضرت تو جان میآید

گیرم که نبود پرده برگیر و بگیر

تا جاندارم گردِ تو میخواهم تاخت

میخواهم سوخت و نیز میخواهم ساخت

تو شاد بزی که نرد عشقت شب و روز

تا من باشم با تو همی خواهم باخت

ما نقطهٔ جان وقف بلای تو کنیم

چون دایره دل بی سر و پای تو کنیم

گر تو نکنی برای ما کاری راست

ما هرچه کنیم از برای تو کنیم

قومی که به هم میبنشینند ترا

بر هر دو جهان میبگزینند ترا

نادیده ترا جان و دل از دست بشد

چون پای آرند اگر ببینند ترا

چون نعره زنان قصد به کوی تو کنیم

جان در سر و کار آرزوی تو کنیم

در هر نفسم هزار جان میباید

تا رقص کنان نثار روی تو کنیم

عاشق که همه جهان به روی تو بداد

جانی که نداشت ز آرزوی تو بداد

هر عافیتی که داشت در هر دو جهان

بفروخت و جمله را به بوی تو بداد

با عشق تو ملک جاودان میچکنم

زنده به توام زحمت جان میچکنم

چون هر دو جهان از سر یک موی تو خاست

با یک مویت هر دو جهان میچکنم

شوقی که مرا در طلب روی تو خاست

گر برگویم به صد زبان ناید راست

گر بنشینی تا به قیامت برِ من

سیرت نتوان دید به چشمی که مراست

از عشق تو روی بر زمینم بنشین

دیریست که دور از تو چنینم بنشین

من تشنهٔ دیرینهام از بهر خدای

چندان که ترا سیر ببینم بنشین

نادیده ترا دیدهٔ من دل برخاست

وز سوز فرونشست و خاکستر خاست

یک لحظه که ناگه شودم درد تو کم

از خواب هزار بار عاشق برخاست

ای تیرگی زلف توام دین افروز

وی روشنی روی توام راه آموز

من در شبم از تو روز میخواهم، روز

و افسردهام از تو سوز میخواهم، سوز

گفتم به بر سوختهٔ خویش آیی

تو پادشهی کی بر درویش آیی

سرگشته همی روم به هر کوچه فرود

تابوک به یک کوچه توام پیش آیی

ای لعل توام به حکم ایمان داده

کفرم به سر زلف پریشان داده

تو در پس پرده با من و من بی تو

از پرده برون زشوق تو جان داده

آن غم که ز تو بر دل پرخون منست

کم نیست که هر لحظه در افزون منست

غایب نیم از تو یک نفس آنچه منم

آن چیز که غایب است بیرون منست

در عشق تو نیم ذرّه سرگردانی

خوشتر ز هزار منصب سلطانی

زان میآیم زیر و زبر میدانی

تا بیشترم زیر و زبر گردانی

در عشق تو عقل با جنون خواهم کرد

دیوانگی خویش کنون خواهم کرد

شوریده به خاک سر فرو خواهم برد

شوریده ز خاک سر برون خواهم کرد

تا بتوانم ازان جمال اندیشم

وز راحت و روح آن وصال اندیشم

با آنکه وصال تو محال است مرا

دایم من خسته این محال اندیشم