ای حیدر شهسوار وقت مددست

ای زبدهٔ هشت و چار وقت مددست

من عاجزم از جهان و دشمن بسیار

ای صاحب ذوالفقار وقت مددست

عشقم که به هر رگم غمی پیوندست

دردم که دلم به درد حاجتمندست

صبرم که به کام پنجهٔ شیرم هست

شکرم که مدام خواهشم خرسندست

نقاش رخت ز طعنها آسوده‌ست

کز هر چه تمام‌تر بود بنموده‌ست

رخسار و لبت چنانکه باید بوده‌ست

گویی که کسی به آرزو فرموده‌ست

در عالم اگر فلک اگر ماه و خورست

از بادهٔ مستی تو پیمانه خورست

فارغ زجهانی و جهان غیر تو نیست

بیرون ز مکانی و مکان از تو پرست

سوفسطایی که از خرد بی‌خبرست

گوید عالم خیالی اندر گذرست

آری عالم همه خیالیست ولی

پیوسته حقیقتی درو جلوه گرست

پی در گاوست و گاو در کهسارست

ماهی سریشمین بدریا بارست

بز در کمرست و توز در بلغارست

زه کردن این کمان بسی دشوارست

ای برهمن آن عذار چون لاله پرست

رخسار نگار چارده ساله پرست

گر چشم خدای بین نداری باری

خورشید پرست شو نه گوساله پرست

آلودهٔ دنیا جگرش ریشترست

آسوده‌ترست هر که درویش‌ترست

هر خر که برو زنگی و زنجیری هست

چون به نگری بار بر او بیشتر است

یا رب سبب حیات حیوان بفرست

وز خوان کرم نعمت الوان بفرست

از بهر لب تشنهٔ طفلان نبات

از سینهٔ ابر شیر باران بفرست

یا رب تو زمانه را دلیلی بفرست

نمرودان را پشه چو پیلی بفرست

فرعون صفتان همه زبردست شدند

موسی و عصا و رود نیلی بفرست

ای خالق خلق رهنمایی بفرست

بر بندهٔ بی‌نوا نوایی بفرست

کار من بیچاره گره در گرهست

رحمی بکن و گره گشایی بفرست

ما را بجز این جهان جهانی دگرست

جز دوزخ و فردوس مکانی دگرست

قلاشی و عاشقیش سرمایهٔ ماست

قوالی و زاهدی از آنی دگرست

سرمایهٔ عمر آدمی یک نفسست

آن یک نفس از برای یک همنفسست

با همنفسی گر نفسی بنشینی

مجموع حیات عمر آن یک نفسست

گفتی که فلان ز یاد ما خاموشست

از بادهٔ عشق دیگری مدهوشست

شرمت بادا هنوز خاک در تو

از گرمی خون دل من در جوشست

راه تو به هر روش که پویند خوشست

وصل تو به هر جهت که جویند خوشست

روی تو به هر دیده که بینند نکوست

نام تو به هر زبان که گویند خوشست

دل رفت بَرِ کسی که سیماش خوشست

غم خوش نبود ولیک غمهاش خوشست

جان میطلبد نمیدهم روزی چند

در جان سخنی نیست، تقاضاش خوشست

دل بر سر عهد استوار خویشست

جان در غم تو بر سر کار خویشست

از دل هوس هر دو جهانم برخاست

الا غم تو که بر قرار خویشست

بر شکل بتان رهزن عشاق حقست

لا بل که عیان در همه آفاق حقست

چیزیکه بود ز روی تقلید جهان

والله که همان به وجه اطلاق حقست

گریم زغم تو زار و گویی زرقست

چون زرق بود که دیده در خون غرقست

تو پنداری که هر دلی چون دل تست

نی‌نی صنما میان دلها فرقست

گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست

رازم همه در سینهٔ بی کینه شکست

هر شعلهٔ آرزو که از جان برخاست

چون پارهٔ آبگینه در سینه شکست