یا گرو بستست با یاران بدین

که بترساند مرا زین همنشین

مهر ابله مهر خرس آمد یقین

کین او مهرست و مهر اوست کین

گفت آری بندهٔ خاص گزین

گشت رنجور، او منم نیکو ببین

چون به ره کردش بگفت ای تیزبین

تو فقیهی ظاهرست این و یقین

گر ترا بازست آن دیدهٔ یقین

زیر هر سنگی یکی سرهنگ بین

نیست خود بی‌چشم‌تر کور از زمین

این زمین از فضل حق شد خصم بین

که بیا آخر بگو تفسیر این

این زنان سه نوع گفتی بر گزین

مدح حاضر وحشتست از بهر این

نام موسی می‌برم قاصد چنین

آن انا منصور رحمت شد یقین

آن انا فرعون لعنت شد ببین

زشت گوید ای شه زشت‌آفرین

قادری بر خوب و بر زشت مهین

هر حسد از دوستی خیزد یقین

که شود با دوست غیری همنشین

تو گنه بر من منه کژ کژ مبین

من ز بد بیزارم و از حرص و کین

من حسودم از حسد کردم چنین

من عدوم کار من مکرست و کین

ور بخوانی تو به سوی انگبین

هم دروغ و دوغ باشد آن یقین

پس بگویی راست گفتی ای امین

این نشانیها بلاغ آمد مبین

زین نشان راست نفزودش یقین

جز ز عکس ناقه‌جوی راستین

ور نمی‌دانندشان علم الیقین

چیست این بغض و حیل‌سازی و کین

صورت مردان و معنی این چنین

از برون آدم درون دیو لعین

جام ظاهر خمر ظاهر نیست این

دور دار این را ز شیخ غیب‌بین

رحم آمد مر شتر را گفت هین

برجه و بر کودبانِ من نشین