این همه گفتم ترا ای دل ببین

بگذر از خود تا گمان گردد یقین

چون تو فانی میشوی باری درین

پیش راهش میربرعین یقین

ای بسا سالک که هالک شد ازین

گرچه در ره بود مرد راه بین

عکس آن جوهر به از نور یقین

سالکان را پیش رو او راه بین

عکس را بر ذات ذات اندر یقین

کس ندیدش جز که مرد راه بین

سالک ره کردهٔ راه یقین

دید آنجا راستی در آستین

پرتو تو آسمانست و زمین

پرتو تو هم مکان و هم مکین

نیست پیدا آسمان و هم زمین

نیست پیدا هم مکان و هم مکین

مدارا کن تو با پیران مسکین

ببخشا بر جوانان بد آیین

ای بر زده به تقویت ملک آستین

سلطان بر حقیقتی و شاه راستین

شهپر برای تیر تو افکند روح قدس

گیسو فدای پرچم تو کرد حور عین

در دیده سهیل سنانت کشیده میل

[...]

سر برافراخت بر سپهر برین

مهد میمون پادشاه زمین

زبده مکرمت زبیده وقت

مریم روزگار و عصمت دین

آنک در خانقاه عصمت او

[...]

دوش در وقت آنک ضلّ زمین

کرد بر موکب شعاع کمین

راست گفتی مظلّه ای ست سیاه

سر برافراخته به چرخ برین

دیدم اطراف ربع مسکون را

[...]

خسرو بحر و بر مظفر دین

که ظفر با رکاب اوست قرین

صد رَهَم عقل گفت: ای مسکین!

رو پس کار خویشتن بنشین!

مازار دل جانوران از پی کین

کاین جان عزیزست بر جانوران

پرستنده آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشوند آفرین

تا برد به غارت غمت از من دل و دین

با هیچ کسم نه مهر مانده است نه کین

دنیا و دلی داشتم و جان و تنی

هر چار تو داری زکه ترسم پس ازین

قومی به گمان فتاده اندر ره دین

قومی دگر اوفتاده در راه یقین

ناگاه به گوشه ای برآرند آواز

کای بی خبران راه نه آن است و نه این

در دیدهٔ ما نگر جمال حق بین

کاین نور حقیقت است و انوار یقین

حق نیز جمال خویش در ما بیند

این فاش مکن که خونت ریزد به زمین

سبحان الله ز گردش چرخ برین

بی شرکت من غمی نیاید بزمین

ور روی زمین نشاط و شادی گیرد

ما را نبود بنیم جو بهره ازین