سخن گستران را ز برنا و پیر

بدرگاه خود انجمن کرد میر

بوستان کرم حدیقه خیر

زاده نصر و منتسب به نصیر

هدیه ام را ز فضل خود بپذیر

ور خطائی برفت بر خرده مگیر

هر دو قطبش دو قطب عالم گیر

در شمالش بنات نعش صغیر

گذرد در دو نقطه این تدویر

از معدل ببین و باش بصیر

دو جوان با رخ چون ماه منیر

نوجوان دیگری کرده اسیر

هر کشیشی مات بینم هر صلیبی دستگیر

تا بموت از ساحت تفلیس خواهد شد اسیر

مرا کرد اندیشه دهر پیر

جوان ساز با باده‌ام دست گیر!

بیا ساقی ای چهره‌ات صبح دیر

بیا عاقبت از تو گردد به خیر

به پایان چون رسد این عالَمِ پیر

شود بی‌پرده هر پوشیده تقدیر

مکن رسوا حضور خواجه، ما را

حسابِ من ز چشمِ او نهان گیر

عروس زندگی در خلوتش غیر

که دارد در مقام نیستی سیر

گنهکاریست پیش از مرگ در قبر

نکیرش از کلیسا ، منکر از دیر

گشودم پردهء از روی تقدیر

مشو نومید و راه مصطفی گیر

اگر باور نداری آنچه گفتم

ز دین بگریز و مرگ کافری میر

فرنگی صید بست از کعبه و دیر

صدا از خانقاهان رفت «لاغیر»

حکایت پیش ملا باز گفتم

دعا فرمود «یا رب عاقبت خیر»

برهمن گفت برخیز از در غیر

ز یاران وطن ناید به جز خیر

بیک مسجد دو ملا می نگنجد

ز افسون بتان گنجد بیک دیر

به روما گفت با من راهب پیر

که دارم نکته ئی از من فراگیر

کند هر قوم پیدا مرگ خود را

ترا تقدیر و ما را کشت تدبیر

دانهٔ ایران ز کشتِ زار و قیصر بر دمید

مرگ نو می رقصد اندر قصر سلطان و امیر

مدتی در آتش نمرود می سوزد خلیل

تا تهی گردد حریمش از خداوندان پیر

دور پرویزی گذشت ای کشتهٔ پرویز خیز

[...]

در مصافی پیش آن گردون سریر

دختر سردار طی آمد اسیر

مدتی غلطیده ئی اندر حریر

خو به کرپاس درشتی هم بگیر

نوع انسان را بشیر و هم نذیر

هم سپاهی هم سپهگر هم امیر

سجده های طفلک و برنا و پیر

از جبین شرمسار ما بگیر