نگه کرد خندان لب اردشیر

جوان در دل ماه شد جایگیر

بیامد خرامان بر اردشیر

پر از گوهر و بوی مشک و عبیر

جهان تیره شد بر دل اردشیر

ازان پیر روشن‌دل و دستگیر

چو شد روی کشور به کردار قیر

کنیزک بیامد بر اردشیر

چنین گفت با ماه‌روی اردشیر

که فردا بباید شدن ناگزیر

از ایوان بیامد به کردار تیر

بیاورد گوهر بر اردشیر

کجا مستشان کرده بود اردشیر

که وی خواست رفتن همی ناگزیر

بیامد هم‌انگاه مهتر دبیر

که رفتست بیگاه دوش اردشیر

هم‌انگاه شد شاه را دلپذیر

که گنجور او رفت با اردشیر

همی تاختند از پس اردشیر

به پیش اندرون اردوان و وزیر

ازان تاختن رنجه شد اردشیر

بدید از بلندی یکی آبگیر

همی خواست کاید فرود اردشیر

دو مرد جوان دید بر آبگیر

چو از پندگوی آن شنید اردشیر

به گلنار گفت این سخن یادگیر

چنان شد ز بالین ما اردشیر

کزان سان نجست از کمان ایچ تیر

وزین سو به دریا رسید اردشیر

به یزدان چنین گفت کای دستگیر

نگه کرد فرزانه ملاح پیر

به بالا و چهر و بر اردشیر

ز آگاهی نامدار اردشیر

سپاه انجمن شد بران آبگیر

چو آگاهی آمد ز شاه اردشیر

ز شادی جوان شد دل مرد پیر

چو پاسخ بدان گونه دید اردشیر

سرش برتر آمد ز ناهید و تیر

یکی موبدی گفت با اردشیر

که ای شاه نیک‌اختر و دلپذیر