مرا گفت شو پیش دژبان بگوی

که روز و شب آرام و خوردن مجوی

چو دژدار و چون قارن رزمجوی

یکایک به روی اندر آورده روی

همی تاخت اسپ اندرین گفت‌گوی

یکایک به تنگی رسید اندر اوی

بماندند لشکر شگفت اندر اوی

ازان زور و آن بازوی جنگجوی

پس آنگه سوی آسمان کرد روی

که ای دادگر داور راست‌گوی

نگاری بُد اندر شبستان اوی

ز گلبرگ رخ داشت و ز مشک موی

پس پردهٔ تو در ای نامجوی

یکی پور پاک آمد از ماه روی

از آهو همان کش سپید است موی

چنین بود بخش تو ای نامجوی

جوانی پدید آمدی خوب روی

سپاهی گران از پس پشت اوی

بر و بازوی شیر و خورشید روی

دل پهلوان دست شمشیر جوی

کند آفرین کیانی بر اوی

بدان شادمانی که بگشاد روی

دوان سوی درگاه بنهاد روی

چنان کش بفرمود دیهیم جوی

سوی تخت و ایوان نهادند روی

چه دیهیم دار و چه دیهیم جوی

به خیره میازارش از هیچ روی

به کس شادمانه مشو جز بدوی

سوی زابلستان نهادند روی

نظاره بر او بر همه شهر و کوی

هر آن‌جا که بد مهتری نامجوی

ز گیتی سوی سام بنهاد روی

سوی زال کرد آنگهی سام روی

که داد و دهش گیر و آرام جوی

سپهبد سوی جنگ بنهاد روی

یکی لشکری ساخته جنگجوی

چو روشن دل پهلوان را بدوی

چنان گرم دیدند با گفت‌وگوی

همی بود پیچان دل از گفت‌وگوی

مگر تیره گردد از این آبروی