پلید اعتقادان پاکیزه پوش

فریبندهٔ پارسایی فروش

گر از ناخوشی کرد بر من خروش

مرا ناخوش از وی خوش آمد به گوش

که زنهار از این کژدمان خموش

پلنگان درندهٔ صوف پوش

ملک را چو گفت وی آمد به گوش

دگر دیگ خشمش نیاورد جوش

ز ویرانهٔ عارفی ژنده پوش

یکی را نباح سگ آمد به گوش

مگس را تو چون فهم کردی خروش

که ما را به دشواری آمد به گوش؟

تبسم کنان گفت ای تیز هوش

اصم به که گفتار باطل نیوش

جوانمرد شبرو فرو داشت دوش

به کتفش برآمد خداوند هوش

چو دید اردبیلی نمد پاره پوش

کمان در زه آورد و زه را به گوش

به داور خروش، ای خداوند هوش

نه از دست داور برآور خروش

بر آورد صافی دل صوف پوش

چو طبل از تهیگاه خالی خروش

پلنگی که گردن کشد بر وحوش

به دام افتد از بهر خوردن چو موش

قناعت سرافرازد ای مرد هوش

سر پر طمع بر نیاید ز دوش

چه دلتنگ خفت آن فرومایه دوش

که بر سفرهٔ دیگران داشت گوش

فراوان‌سخن باشد آکنده‌گوش

نصیحت نگیرد مگر در خموش

تو را خامشی ای خداوندِ هوش

وقار است و نا‌اهل را پرده‌پوش

چو مردم سخن گفت باید به هوش

و‌گر‌‌نه شدن چون بهایم خموش

چو باطل سُرایند مگمار گوش

چو بی‌ستر بینی بصیرت بپوش

تو را دیده در سر نهادند و گوش

دهان جای گفتار و دل جای هوش

چنین گفت پیری پسندیده هوش

خوش آید سخنهای پیران به گوش