با من این را باز می‌بایست گفت

تا یکی مستور کردیمیت جفت

چون ولیی آشکارا با تو گفت

صد هزاران غیب و اسرار نهفت

گرچه باشد وقت بحث علم زفت

چون خریدارش نباشد مرد و رفت

عجلوا الطاعات قبل الفوت گفت

مصطفی چون در معنی می‌بسفت

از ضعیفی چون نتواند راه رفت

خلق گوید تُخَمه‌ست از لوت زفت

همچنانک هر کسی در معرفت

می‌کند موصوف غیبی را صفت

در جمادات این چنین حیفی نرفت

زد در آن ناکفو امیر داد نفت

این سخن نی هم ز درد و سوز گفت

خوابناکی هرزه گفت و باز خفت

از وطن پرسید و آوردش بگفت

واندر آن پرسش بسی درها بسفت

چون شعیب این نکته‌ها با وی بگفت

زان دم جان در دل او گل شکفت

عایشه روزی به پیغامبر بگفت

یا رسول‌الله تو پیدا و نهفت

پس فقیر آن شیخ را احوال گفت

عذر را با آن غرامت کرد جفت

مادر یحیی به مریم در نهفت

پیشتر از وضع حمل خویش گفت

چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت

گشت حیوان لقمهٔ انسان و رفت

هیچ در گوش کسی زیشان نرفت

کین طمع آمد حجاب ژرف و زفت

مهرِ داناییش جوشید و بگفت

خوش سلامیشان و چون گلبن شکفت

این بگفت و خیربادی کرد و رفت

گشت قحط و جوعشان در راه زفت

چند باری گرد او گشت و برفت

مر ورا نازرد آن شه‌پیل زفت

خشم پیغمبر بجوشید و بگفت

یک دو رمزی از عنایات نهفت

بس گرفتی یار و همراهان زفت

گر ترا پرسم که کو گویی که رفت