چنین گفت مر شاه را زال زر

که نوشه بدی شاه و پیروزگر

به هر جای گنجی پراگنده زر

به یک جای دینار سرخ و گهر

ازان پس جهانجوی خسته جگر

برون کرد مردی چو مرغی به پر

چنین گفت رستم به فرخ پدر

که من بسته دارم به فرمان کمر

چنین گفت کای داور دادگر

همه رنج و سختی تو آری به سر

نیارست کردن کس آنجا گذر

ز دیوان و پیلان و شیران نر

به یزدان چنین گفت کای دادگر

تو دادی مرا دانش و زور و فر

نبایست کردن برین ره گذر

ره نره دیوان پرخاشخر

هران مام کاو چون تو زاید پسر

کفن دوز خوانیمش ار مویه‌گر

به نیروی یزدان پیروزگر

به بخت و به شمشیر تیز و هنر

وزان جایگه تنگ بسته کمر

بیامد پر از کینه و جنگ سر

به اولاد داد آن کشیده جگر

سوی شاه کاووس بنهاد سر

نخست آفرین کرد بر دادگر

کزو دید پیدا به گیتی هنر

نپذرفت ازو جامه و اسپ و زر

که ننگ آمدش زان کلاه و کمر

بفرمود تا رستم زال زر

نخستین بران کینه بندد کمر

وگرنه به گرز و به تیغ و تبر

ببرم همه سنگ را سر به سر

ز گنج و ز تخت و ز در و گهر

ز اسپ و سلیح و کلاه و کمر

بفرمودشان تا بریدند سر

فگندند جایی که بد رهگذر

صد از ماهرویان زرین کمر

صد از مشک مویان با زیب و فر

چو آمد بر شهر مکران گذر

سوی کوه قاف آمد و باختر