نشست از بر بادپای چو گرد

ز دژ رفت پویان به دشت نبرد

به پیش سپاه اندر آمد چو گرد

چو رعد خروشان یکی ویله کرد

بزد نیزهٔ او به دو نیم کرد

نشست از بر اسپ و برخاست گرد

سواران جنگی به روز نبرد

همانا به ابر اندر آرند گرد

که با دختری او به دشت نبرد

بدین سان به ابر اندر آورد گرد

بدو گفت کاکنون ازین برمگرد

که دیدی مرا روزگار نبرد

چرا رنجه گشتی کنون بازگرد

هم از آمدن هم ز دشت نبرد

برآرم به شبگیر ازین باره گرد

ببینند آسیب روز نبرد

بر اینسان که گژدهم زو یاد کرد

نباید جز از تو ورا هم نبرد

اگر شب رسی روز را بازگرد

بگویش که تنگ اندرآمد نبرد

وگرنه فرازست این مرد گرد

بداندیش را خوار نتوان شمرد

به ایران ار ایدون که سهراب گرد

بیاید نماند بزرگ و نه خرد

به کاووس کی گفت رستم چه کرد

کز ایران برآوردی امروز گرد

که داری که با او به دشت نبرد

شود برفشاند برو تیره گرد

درخشیدن خشت و ژوپین ز گرد

چو آتش پس پردهٔ لاجورد

به هومان چنین گفت سهراب گرد

که اندیشه از دل بباید سترد

کسی را که رستم بود هم نبرد

سرش ز آسمان اندر آید به گرد

چنو خشم گیرد به روز نبرد

چه هم رزم او ژنده پیل و چه مرد

نباید ترا جست با او نبرد

برآرد به آوردگاه از تو گرد

ازان پس خروشید سهراب گرد

همی شاه کاووس را بر شمرد