چه خواهم داشت غیر از ناله و آه

چه خواهم کرد با این عمر کوتاه

گربه چو دید آن ره و رسم تباه

پای کشان، کرد به انبار راه

بدو الماس گفت، ای یار خودخواه

نه تنهائی، رفیقی هست در راه

درین درگاه، هر سنگ و گل و کاه

خدا را سجده آرد، گاه و بیگاه

ترا گر دوستدارند اختر و ماه

مرا یارند عشق و حسرت و آه

دراز آن خواب و عمر گله کوتاه

ز خون هر روز، رنگین آن چراگاه

این دعا میکرد و می‌پیمود راه

ناگه افتادش به پیش پا، نگاه

ز گلشن بر کنندت، خواه ناخواه

کنندت پایمال، اندر گذرگاه

گلی، خندید در باغی سحرگاه

که کس را نیست چون من عمر کوتاه

در شکسته، حجره و ایوان سیاه

نه چراغ و نه بساط و نه رفاه

سر بگردید از غم و دل شد تباه

ای خدا، با سر دراندازش بچاه

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه

گفت کای فرزند خرد بی‌گناه

تند بادی، کرد سیرش را تباه

روزگار اهل کشتی شد سیاه

تا که خود بشناختند از راه، چاه

چاهها کندند مردم را براه

دیده را بستی و افتادی بچاه

ره شناسا، این تو و این پرتگاه

گفت، چون رفتم بمحضر صبحگاه

روستائی زاده‌ای آمد ز راه